Η θέση μας για τις εκλογές της 21ης Μαΐου

Τις τελευταίες μέρες, ενόψει 21ης Μαΐου, γινόμαστε δέκτες ερωτημάτων αναφορικά με την πρόθεση ψήφου ή αποχής μας κατά την εκλογική διαδικασία, όπως επίσης και για τον αποκλεισμό των σχηματισμών που κινούνται στο φάσμα της ακροδεξιάς. Αν και δε σκοπεύαμε να τοποθετηθούμε, καθώς, έστω και αδρομερώς, οι αναγνώστες έχουν εικόνα των θέσεών μας, θα το πράξουμε για να μην εκληφθεί ως αποφυγή ή ελιγμός.  Η θέση μας ως προς αυτό το διφορούμενο, ελέω συνθηκών μεταπολίτευσης, θέμα είναι πάγια και ξεκάθαρη. 

Παρότι αναγνωρίζουμε ότι, διά της κοινοβουλευτικής οδού, μπορούν να επέλθουν κάποια συγκεκριμένα κινηματικά οφέλη (υπό τη θεμελιώδη προϋπόθεση ότι ένα κίνημα διαπνέεται από αρχές επαναστατικής ηθικής και συντίθεται από ανιδιοτελείς πολιτικούς στρατιώτες), όπως η εισροή κεφαλαίων, η αναγνωρισιμότητα και, κατ' επέκταση, η ευρύτερη διάχυση επικοινωνιακών μηνυμάτων προς την κοινή γνώμη, πρέπει αρχικά να καταστούν αντιληπτές δύο σημαντικές παράμετροι:

1) Η περίοδος του κοινοβουλευτικού εθνικισμού έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ίσως ακούγεται αποκαρδιωτικό για κάποιους που αντλούν ψυχολογική ντοπαμίνη και νιώθουν "νομιμοποιημένοι" από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αλλά πρέπει να γίνει πλέον κοινή παραδοχή. Οι αφελείς ψευδαισθήσεις και η καλλιέργεια φρούδων προσδοκιών ίσως να λειτουργούν ως παυσίπονο τη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά μακροπρόθεσμα θα επιδεινώσουν περαιτέρω την ήδη ψυχοφθόρο, για το εθνικιστικό εκλογικό σώμα, κατάσταση. Κάποιοι είχαν την ιστορική ευκαιρία πριν λίγα χρόνια να δημιουργήσουν στέρεες κινηματικές δομές με επίδραση στο κοινωνικό σύνολο, αλλά ο πακτωλός χρημάτων που εισέρρευσε στα κομματικά τους ταμεία, αντί να αξιοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, είτε "αγνοείται" είτε σπαταλήθηκε με ιδιοτελείς σκοπούς. Κι επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται αυτό το έργο στην ακροδεξιά πολυκατοικία, το εθνικιστικό ακροατήριο είναι πιο δύσπιστο από ποτέ για την αγνότητα των όποιων πολιτικών προθέσεων. Και δικαίως.

2) Ακόμα κι αν επιτευχθεί κάποια κοινοβουλευτική παρουσία στο εγγύς μέλλον, είναι δομικά αδύνατο να υπάρξει ολική ανατροπή του συστήματος εντός των συστημικών πλαισίων που το ίδιο έχει διαμορφώσει με γνώμονα τη θωράκιση και τη διαιώνισή του. Όσο ποιοτικά χαρακτηριστικά κι αν φέρει ένας "παίκτης", δε μπορεί να ορθοποδήσει σε συνθήκες στημένης τράπουλας ή στημένης διαιτησίας. Η κοινοβουλευτική παρουσία μπορεί, κατά συνέπεια, να λάβει το οποιοδήποτε νόημα μόνο όταν λειτουργεί ενισχυτικά προς τις υπόλοιπες εκφάνσεις του ευρύτερου πολιτικού αγώνα. Όταν καθίσταται εργαλείο και όχι αυτοσκοπός.

Ως προς την πρόθεσή μας, λοιπόν, ενόψει 21ης Μαΐου, δηλώνουμε κάθετα αντίθετοι στο να συμμετάσχουμε από τη στιγμή που δεν κατέρχεται κάποιος φορέας που να εκφράζει σε βάση ιδεολογικής σταθερότητας τις αρχές και τις θέσεις μας. Ούτε υιοθετούμε το αφελές σκεπτικό "το μη χείρον βέλτιστον". Ή θα κατέλθει στον εκλογικό στίβο ένας αμιγώς εθνικοσοσιαλιστικός σχηματισμός και θα τον ενισχύσουμε ψυχή τε και σώματι ή θα απέχουμε ενσυνείδητα. Αρκετά έλαβε αξία και υπόσταση ο κάθε "αλεξιπτωτιστής", καπηλευόμενος αξίες με τις οποίες, επ' ουδενί, δε σχετίζεται. 

Κι όταν λέμε "από τη στιγμή που δεν κατέρχεται", δεν αναφερόμαστε ασφαλώς σε κάποιο εκ των κομμάτων που δεν έλαβαν έγκριση συμμετοχής από τον Άρειο Πάγο (ορισμένα από τα οποία επεδίωξαν καταφανέστατα το να "κοπούν" - εξέλιξη που ευνοεί την παρούσα κυβέρνηση που έχει ως σχέδιο να εξαλείψει τον εκ δεξιών της χώρο). Θεωρούμε επουσιώδες το να μηρυκάζουμε για το πόσο "άδικη, αντισυνταγματική, αντιδημοκρατική και επονείδιστη" είναι η σχετική διάταξη και δεν πρόκειται να αναλωθούμε γύρω από αυτό. Θα έπρεπε να αποτελεί, εξάλλου, κοινό τόπο για κάθε άνθρωπο που έχει σώας τας φρένας. 

Αρκετοί δε, μέσα στον όλο κλαυσίγελο, τείνουν να παρουσιάσουν τους συγκεκριμένους εκλογικούς αποκλεισμούς ως τον οριστικό ενταφιασμό του εθνικιστικού χώρου. Λες και οι ιθύνοντες κομμάτων που υπερηφανεύονται για την ιαπωνική τους καταγωγή, διακηρύσσουν στεντόρεια τον καπιταλισμό, μοιράζουν τρόφιμα σε Ρομά εν είδει πολιτικής πράξης, φωτογραφίζονται με Υπουργούς της ΝΔ και παρεμβαίνουν σε δημοτικά συμβούλια ζητώντας αστυνομική παρέμβαση για να ακυρωθούν "ναζιστικές εκδηλώσεις" έχουν την παραμικρή σχέση με τις παραδεδομένες αξίες του. Η κατάσταση αυτή δεν αναιρεί, βεβαίως, την πρότερη αγωνιστικότητα ορισμένων προσώπων, την άδικη φυλάκισή τους και τον παράτυπο εκλογικό τους αποκλεισμό. Αλλά δεν παύει να είναι και η αμείλικτη αποπνιχτική πραγματικότητα, για τη διαμόρφωση της οποίας ενέχονται εξολοκλήρου. 

Τουναντίον, οι τροπολογίες αυτές μπορούν υπό κάποιες συνθήκες να επενεργήσουν θετικά, λειτουργώντας ως μια μορφή "ιδεολογικής ευγονικής". Όλοι όσοι ενασχολούνται επί σειρά ετών με τον "χώρο" καιροσκοπικά, έχοντας ωφελιμιστικά κίνητρα, βλέποντας την, πολυπόθητη γι' αυτούς, κοινοβουλευτική προοπτική να "σβήνει" θα ξεκουμπιστούν για να καταλήξουν στο φυσικό πολιτικό τους περιβάλλον. Την αστική δεξιά. Όσοι αντιθέτως αγωνίζονται επί σειρά ετών ανιδιοτελώς, θα συνεχίσουν να το πράττουν ανεπηρέαστοι από τις τροπολογίες του καθεστώτος. Αυτοί είναι και τα πρόσωπα που δύνανται ν' αποτελέσουν μακροπρόθεσμα και την κρίσιμη μάζα για τη συγκρότηση ενός υγιούς κινήματος στο εγγύς μέλλον. Οι υπόλοιποι ας πάνε στον αγύριστο.  

Αν αυτό το όραμα λάβει σάρκα και οστά, τότε οι ινστρούχτορες του ελλαδικού αντιφασισμού θα έχουν υποπέσει σ'ένα οικτρό στρατηγικό αυτογκόλ. Αποπειρώμενοι να αποσυνθέσουν τον εθνικιστικό χώρο, θα έχουν "κατορθώσει" την εξυγίανσή του.