«Ο Μπολσεβικισμός από τον Μωυσή μέχρι τον Λένιν: Διάλογος ανάμεσα στον Αδόλφο Χίτλερ και σε μένα». Αυτόνομη μετάφραση του συναγωνιστή Photius G. Για ανάγνωση - αποθήκευση του έργου, πατήστε στην παρακάτω εικόνα.

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ

«Το παρακάτω υλικό έχει μεταφραστεί από ένα φυλλάδιο που βρέθηκε στα Κεντρικά Αρχεία του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος. Ο γερμανικός τίτλος του ήταν «Ο Μπολσεβικισμός από τον Μωυσή μέχρι τον Λένιν: Διάλογος ανάμεσα στον Αδόλφο Χίτλερ και σε μένα» (Der Bolschewismus uon Moses bis Lenin: Zwiegespräch zwischen Adolf Hitler und mir), και δημοσιεύτηκε αρχικά στο Μόναχο τον Μάρτιο του 1924 από ημιτελείς σημειώσεις στις οποίες δούλευε ο Ντήτριχ Έκαρτ το φθινόπωρο του 1923.

Ο Ντήτριχ Έκαρτ γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1868, στη βαυαρική πόλη Νόιμαρκτ (Neumarkt), η οποία βρίσκεται περίπου είκοσι μίλια νοτιοανατολικά της Νυρεμβέργης, και πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου 1923, στο Μπερχτεσγκάντεν (Berchtesgaden). Ήταν ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος, λόγιος και φιλόσοφος, καθώς και αφοσιωμένος αγωνιστής για τον εθνικοσοσιαλιστικό σκοπό. Μεταξύ των πιο γνωστών έργων του είναι το έργο του Λορεντζάτσιο (Lorenzaccio) και η μετάφραση και η διασκευή του στη γερμανική σκηνή του Πέερ Γκιντ (Peer Gynt) του Ίψεν. Ήταν για λίγο εκδότης της εφημερίδας «Λαϊκός Παρατηρητής» (Völkischer Beobachter) και έγραψε το τραγούδι του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP), με τον περίφημο τίτλο «Γερμανία ξύπνα» (Deutschland erwache), το οποίο αργότερα έγινε σύνθημα του NSDAP.

Η μουσική στο Τρίτο Ράιχ

 

Γράφει η Μαριλένα Μ.

Η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία δαιμονοποιείται σε τόσο ακραίο και παρανοϊκό βαθμό στην εποχή μας, που οποιαδήποτε αναγνώριση των πολιτιστικών της επιτευγμάτων θεωρείται αυτομάτως ισοδύναμη με το απόλυτο κακό και το πιο ασυγχώρητο «αμάρτημα», του αντισημιτισμού. Ο παραλογισμός αυτής της κυρίαρχης τάσης δε χωρά ιδιαίτερη ανάλυση. Κανένας λογικός άνθρωπος, όσο υπέρμαχος της δημοκρατίας και αν είναι, δε θα καθύβριζε τους καλλιτέχνες και τους γλύπτες της αρχαίας Ελλάδας επειδή δόξασαν μια κοινωνία που, με τα σημερινά δεδομένα, ήταν σαφέστατα αντιδημοκρατκή. Ομοίως, κανείς δεν υποτιμά τους κατασκευαστές των μεγάλων καθεδρικών ναών της μεσαιωνικής Ευρώπης με το σκεπτικό ότι η κοινωνική τάξη του Μεσαίωνα ήταν δογματική και ιεραρχική. Κανένας άνθρωπος με σώας τας φρένας δεν θα υποτιμούσε τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ επειδή άκμασε κατά τη διάρκεια της εθνικής αντισημιτικής ελισαβετιανής εποχής στην Αγγλία. Ούτε κατηγορεί κανείς τους αξιόλογους συνθέτες της τσαρικής εποχής της Ρωσίας επειδή ευημερούσαν κάτω από ένα αυταρχικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα, είτε θέλει κανείς να το δεχθεί είτε όχι, τα μεγαλύτερα πολιτιστικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας, τις περισσότερες φορές, ήταν προϊόντα όχι φιλελεύθερων, αλλά μάλλον αντιδημοκρατικών κοινωνιών.

8 ΜΑΪΟΥ 1945, ΜΙΑ ΑΠΟΦΡΑΣ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ

Το παρακάτω άρθρο ελήφθη στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο από τον φίλο του ιστολογίου, Απολλόδωρο, ένεκα της σημερινής επετείου.

Η 8η Μαϊου 1945 υπήρξε η πλέον αποφράς ημέρα δια το μέλλον ολοκλήρου της Ευρώπης. Έχουν παρέλθει εβδομήντα επτά έτη από της λήξεως του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο καθοριστικός αυτός πόλεμος, αντιθέτως προς την επικρατούσαν παραπληροφορικήν άποψιν, άρχισε με ένα δίκαιον αίτημα της Γερμανίας για τη δημιουργία του διαδρόμου του Ντάντσιχ, το οποίον εχρησιμοποιήθη από τις ψευδεπίγραφες - αυτόκλητες δυτικές …«δημοκρατίες» (sic!), που επέβαλαν την άδικον Συνθήκην των Βερσαλλιών, δια να προκαλέσουν την έναρξίν τούτου και ετελείωσε με δύο μη αναγκαίες εκρήξεις ατομικών βομβών της Χιροσίμα και Ναγκασάκι, — (αι οποίαι εδολοφόνησαν εντός μερικών δευτερολέπτων άνω των 250.000 αθώων Ιαπώνων αμάχων) — από την πλέον εγκληματικήν Αμερικανικήν διακυβέρνησιν, η οποία ακόμη παραμένει ατιμώρητη και επέφερε την απαρχή της ολετηρίου δια την ανθρωπότητα πυρηνικής εποχής. Οι Γερμανοί έπρεπε να δρομολογηθούν και παγιδευθούν διά της, μέσω εξώθησης αυτών και αρχικής «ανοχής», προκλήσεως ενός τοπικού πολέμου, ο οποίος, χάρις των μηχανορραφιών των πρακτόρων του Διεθνούς Χρηματισμού – Κεντρικού Τραπεζιτισμού του αρχιπροδότου Ουΐνστον Τσώρτσιλ και του Φρανκλίνου Ντελάνο Ρούσβελτ, μετετράπη εις Ευρωπαϊκόν και επακολούθως εις παγκόσμιον πόλεμον με την προκληθείσαν ένταξιν των ΗΠΑ εις αυτόν υπό του δευτέρου. Ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ εγνώριζε διά την επικειμένην επίθεσιν των Ιαπώνων, τους οποίους με τις επιβληθείσες κυρώσεις και με τηλεσίγραφον είχεν αναγκάσει να επιτεθούν, αλλά δεν ενημέρωσεν ουδένα, διά να μεταβάλει την Αμερικανικήν κοινήν γνώμην υπέρ του πολέμου. (βλ τα αναθεωρητικά βιβλία: "The Secret Polish Documents", (Τα Μυστικά Πολωνικά Αρχεία), καθώς και το "The Imposed War" (Ο Επιβληθείς Πόλεμος), του D. Hoggan. Επίσης, το "FDR: My Exploited Father in Law", (Φράνκλιν Ρούσβελτ, ο εκμεταλλευθείς πεθερός μου) του Curtis B. Dull, και "The Final Secret of Pearl Harbor", (Το Τελικόν Μυστικόν του Πέρλ Χάρμπορ) του υποναυάρχου R. Theobald. — Institute of Historical Review.

Το μύθευμα της εβραϊκής καταγωγής του Χίτλερ

 

"Ένα τέτοιο ψεύδος δε θα μπορούσε ποτέ να τους έρθει στο μυαλό. Δε θα μπορούσαν να πιστέψουν στην πιθανότητα μιας τόσο μεγάλης, θρασύτατης και άτιμης διαστρέβλωσης από μέρους των άλλων και, μάλιστα, ακόμα και αν διαφωτιστούν σχετικά με το ζήτημα, θα αμφιβάλλουν και θα διστάζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, εξακολουθώντας να αποδέχονται τουλάχιστον κάποια αιτία ως αληθινή· επομένως, ακόμα και από τα πιο ασύστολα ψεύδη, πάντα κάτι θα απομείνει και θα κολλήσει – ένα γεγονός που όλοι οι μεγάλοι δεξιοτέχνες του ψέματος και οι οργανώσεις της εξαπάτησης αυτού του κόσμου το γνωρίζουν πολύ καλά και το εφαρμόζουν με τη μεγαλύτερη δολιότητα".

Αδόλφος Χίτλερ, Ο Αγών μου

Είναι μια από τις σκληρές ειρωνείες της ιστορίας, αν και ίσως όχι απροσδόκητη, ότι ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ, έχοντας εκθέσει και καταγγειλει την τεχνική του μεγάλου ψέματος στον κόσμο, έγινε αντικείμενο μιας ολόκληρης σειράς ψεύτικων συκοφαντιών.

Δεν είναι σκοπός μας εδώ να διερευνήσουμε όλα τα μεγάλα ψέματα που έχουν διαδοθεί για τον Αδόλφο Χίτλερ, τον εθνικοσοσιαλισμό και το Τρίτο Ράιχ, αλλά να επικεντρωθούμε σε ένα από τα μακροβιότερα: ότι ο Χίτλερ είχε, εν μέρει, εβραϊκή καταγωγή.

Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές του μύθου «Ο Χίτλερ ήταν εν μέρει Εβραίος», οι οποίες έχουν γενικά δύο κοινά πράγματα: Οι περισσότερες βασίζονται στην κατηγορία ότι ο παππούς του Χίτλερ ήταν Εβραίος και όλες έχουν καταρριφθεί πλήρως από τα διαθέσιμα αποδεικτικά έγγραφα. Το γεγονός ότι αυτή η κατηγορία εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται σήμερα είναι απόδειξη του διαρκούς και φλέγοντος μίσους, που οι εχθροί του Αδόλφου Χίτλερ εξακολουθούν να τρέφουν γι' αυτόν, ακόμη και τώρα, δεκαετίες μετά τον θάνατό του. Ταυτόχρονα, είναι ένα κλασικό παράδειγμα της σκόπιμης παράβλεψης της ιστορικής αλήθειας που επιδεικνύουν πολλοί ιστορικοί του αντιναζιστικου κατεστημένου όταν συζητούν την εθνικοσοσιαλιστική εποχή στην Ευρώπη.