Ο θάνατος του παγανιστικού κόσμου και η αβρααμική επέλαση

Το παρακάτω απόσπασμα, τη μετάφραση του οποίου επιμελήθηκε ο συναγωνιστής Φυληκράτης (Σ.Δ), προέρχεται από το έργο της Maximiani Portas «Μία Προειδοποίηση για τους Ινδουϊστές» και εντάσσεται στο πλαίσιο της πολεμικής που αυτή άσκησε ενάντια σε μουσουλμάνους και χριστιανούς ιεραποστόλους κατά τη διαμονή της στην Ινδία. Το δημοσιεύουμε ένεκα των ημερών, λόγω του ιστορικά ορθού περιεχομένου του, οφείλοντας ωστόσο να διευκρινίσουμε ότι δε συμμεριζόμαστε σε απόλυτο βαθμό τη λατρεία που εκφράζει για τη βεδική Ινδία της εποχής. Από τη στιγμή που ένα έθνος έχει μιγαδοποιηθεί σε τόσο εκτεταμένο βαθμό (ακόμα και οι εκφυλισμένοι Βραχμάνοι), τότε, εκ των πραγμάτων, είναι λυπηρό και βαθύτατα αποκρουστικό, το να αποτελεί φορέα έκφρασης ενός αρίου πολιτισμού. Αν και είναι συγκινητικό το να παραμένει ζωντανή μια έκφραση αρίας θρησκευτικότητας, οι εκάστοτε πολιτισμοί ανήκουν στους γεννήτορές τους και όχι στα μιγαδικά πληθυσμιακά κράματα που τους οικειοποιούνται. Κάθε λαός πρέπει να έχει τον πολιτισμό που αντιστοιχεί στη φυλετική του σύνθεση. Από την άλλη πλευρά, κατανοούμε την αγωνία και τον αγώνα της συγγραφέως να αποτρέψει την επικράτηση των αβρααμικών θρησκειών που θα επιφέρει την καταστροφή μιας πολυχιλιετούς αριανικής θρησκευτικής παράδοσης, όπως συνέβη στον ελλαδικό, αλλά και ευρύτερα ευρωπαϊκό χώρο.

Όταν πηγαίνει κανείς στα Βόρεια και στα Ανατολικά της Βεγγάλης (χωρίς να αναφερθούμε στα άλλα μέρη της Ινδίας στα οποία οι Ινδουϊστές είναι λιγότεροι από το 25% του συνολικού πληθυσμού), κατανοεί, σε μεγάλο βαθμό, πώς θα αισθανόταν ένας πλήρως συνειδητοποιημένος Έλλην Παγανιστής, στην δική του χώρα, κατά την διάρκεια του πρώιμου Μεσαίωνα, όταν η Χριστιανοσύνη γινόταν όλο και ισχυρότερη μέρα με τη μέρα.

Επειδή ο Χριστιανισμός κατέληξε νικητής, οι άνθρωποι, σήμερα, μιλούν πολύ για τους διωγμούς εναντίον των πρώτων Χριστιανών, και δεν μιλούν τόσο για την καταπίεση των τελευταίων Παγανιστών από τους Χριστιανούς. Έργα τέχνης που καταστράφηκαν, εορτασμοί που σταμάτησαν, φιλοσοφικές σχολές που έκλεισαν, σοφοί που εξορίσθηκαν: όλα αυτά ήταν σημεία της ανόδου του Χριστιανισμού στην θέση μίας Κρατικής θρησκείας, από τις ημέρες του Κωνσταντίνου Α΄ έως τις ημέρες του Ιουστινιανού. Όμως, όσο πικρό και αν φαίνεται σε εμάς, που κοιτούμε αυτά τα γεγονότα από μία απόσταση χιλίων πεντακοσίων ετών, όλα αυτά πρέπει να μην ήταν τίποτα, εν συγκρίσει με την αυξανόμενη τυραννία που ασκήθηκε από τους Χριστιανούς (μέρα με τη μέρα πολυπληθέστερη και ισχυρότερη, χάριν στην κυβερνητική στήριξη, όπως επίσης και στον αριθμό τους), επί της συρρικνούμενης μειονότητας των Παγανιστών στις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας, της Μικράς Ασίας, της Αιγύπτου, της Ιταλίας, κλπ.

Το αίνιγμα του Χίτλερ

 

«Ο Χίτλερ -- Τον ήξερες -- πώς ήταν;» Μου έχουν κάνει αυτή την ερώτηση τόσες φορές από το 1945, και τίποτα δεν είναι δυσκολότερο να απαντηθεί.

Περίπου διακόσιες χιλιάδες βιβλία έχουν ασχοληθεί με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και με το κεντρικό του πρόσωπο, τον Αδόλφο Χίτλερ. Αλλά έχει ανακαλυφθεί από κανέναν ο πραγματικός Χίτλερ; «Το αίνιγμα του Χίτλερ είναι πέρα ​​από κάθε ανθρώπινη αντίληψη», είχε πει κάποτε η αριστερή γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit.

Ο Salvador Dali, η αξεπέραστη ιδιοφυΐα της τέχνης, προσπάθησε να διεισδύσει στο μυστήριο σε έναν από τους εντονότερα δραματικούς πίνακές του. Πανύψηλα ορεινά τοπία γεμίζουν μόνο τον καμβά, αφήνοντας μερικά φωτεινά μέτρα ακτής διάσπαρτα με λεπτεπίλεπτες μικροσκοπικές ανθρώπινες φιγούρες: ο τελευταίος μάρτυρας μιας ετοιμοθάνατης ειρήνης. Ένας τεράστιος τηλεφωνικός δέκτης που στάζει δάκρυα αίματος κρέμεται από το κλαδί ενός νεκρού δέντρου. Και εδώ κι εκεί κρέμονται ομπρέλες και νυχτερίδες που το προμήνυμά τους είναι εμφανώς το ίδιο. Όπως λέει ο Dali , «η ομπρέλα του Chamberlain εμφανίστηκε σε αυτόν τον πίνακα με ένα απαίσιο φως, που έγινε εμφανές από τη νυχτερίδα, και μου έκανε εντύπωση όταν τον ζωγράφισα με τεράστια αγωνία».

Το "έγκλημα" της Αζόφ και οι χαιρέκακοι κριτές της ακροδεξιάς

 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, επ’ αφορμή του ουκρανορωσικού πολέμου, βγήκαν απότομα στην επιφάνεια όλα τα παθολογικά συμπλέγματα και οι χρόνιες ονειρώξεις του ετερόκλητου κράματος που καταχρηστικώς αποκαλείται «εθνικός χώρος». Η «υγειονομική» κρίση του κορωνοϊού και η ακόλουθη πολεμική κρίση στην Ουκρανία αποτέλεσαν ένα εξόχως διδακτικό "ηλεκτροσόκ" για να συνειδητοποιήσουμε το ποιόν ορισμένων προσώπων που εντάσσονται θεωρητικά στο πολιτικό μας περιβάλλον, υπό το προσωπείο μιας κατ' επίφαση ιδεολογικής συμπόρευσης. Ευτυχώς για όλους, οι μάσκες αυτές κατέπεσαν και πλέον είναι διάτρητες.

Αντιτασσόμαστε κάθετα στην πολιτική μυωπία (ή μάλλον εθελοτυφλία για να είμαστε ακριβέστεροι) όσων έσπευσαν να συμπαρασταθούν πολιτικά με κάποιον εκ των δύο αντιμαχόμενων πόλων, έχοντας την αφελή ψευδαίσθηση ότι εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους και υιοθετώντας, με άκαμπτη απολυτότητα, στείρες προσεγγίσεις τύπου καλός - κακός, άσπρο - μαύρο. 

Μέσα σε όλη αυτή την παραζάλη ενός ψυχροπολεμικού ψευδοδιλήμματος, η θέση που εκφράστηκε από το ευρύτερο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα (μέσα στο οποίο δεν εντάσσουμε ασφαλώς μόνο εμάς) εκτιμούμε ειλικρινώς ότι υπήρξε η μόνη ορθή, ακριβοδίκαιη και ιδεολογικά προσανατολισμένη: απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας το ευρωνατοϊκό στρατόπεδο που ενσαρκώνεται στο πλέγμα των γνωστών κατοχικών υπερεθνικών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όπως πράξαμε πριν κάποιους μήνες στην περίπτωση των βομβαρδισμών στην Παλαιστίνη, καταδικάζοντας εξίσου και τον ρωσικό επεκτατισμό που, ενδυόμενος κάθε μορφής προσωπείο, δεν επιδιώκει παρά την επανασύσταση της λευκοκτόνου Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Αμφότεροι πόλοι είναι αποδεδειγμένα εχθροί της ευρωπαϊκής ομοεθνίας και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν από κάθε φυλετικά συνειδητοποιημένο λευκό άνθρωπο.

Από την άλλη πλευρά, οφείλουμε να προβούμε στην απαραίτητη διάκριση των εθνών - λαών και των σιωνιστογενών πολιτικών ηγεσιών που τους καταδυναστεύουν. Όπως ο ιεραπόστολος του εθνικοσοσιαλισμού, Αδόλφος Χίτλερ, τίμησε λόγω και έργω τα ανιδιοτελή αισθήματα πατριωτισμού όσων Ελλήνων υπερασπίστηκαν το αίμα και τη γη τους κατά τη γερμανική εισβολή (η οποία έγινε για να εκδιωχθούν τα αγγλικά στρατεύματα που κουβάλησε αυθαίρετα στον ελλαδικό χώρο το αγγλοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου για να αλυσοδέσει τον ελληνικό λαό σε έναν αιματηρό πόλεμο που ουδέποτε έπρεπε να εμπλακεί), έτσι και εμείς οφείλουμε σεβασμό και υπόκλιση στον ανθό της ουκρανικής εθνικοσοσιαλιστικής νεολαίας που, παρά τη διακηρυγμένη αντίθεση με το εγκάθετο καθεστώς του Ζελένσκι (μια αντίθεση που έλαβε ακόμα και στρατιωτική διάσταση για όσους κάνουν πως δε θυμούνται..), έσπευσε να θυσιαστεί για την προάσπιση του πατρώου ευρωπαϊκού εδάφους από τις ισλαμικές μογγολοασιατικές ορδές του προαιώνιου, εξ’ Ανατολών, εχθρού. 

Αυτούς τους , κατ’ επιλογή,  σύγχρονους Μεσολογγίτες έχουν το θράσος να λοιδορούν κάποιοι υπερεθνικόφρονες του πληκτρολογίου, χαρακτηρίζοντάς τους ως «μαντρόσκυλα του ΝΑΤΟ». Αν οι συγκεκριμένοι Γραμμο-Βιτσομάχοι ψάχνουν για μαντρόσκυλα της ξενοκρατίας, καλό θα ήταν να τα αναζητήσουν στους ιδεολογικούς τους προγόνους που έβαλαν ελληνικά στρατεύματα να σφαχτούν στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή κατά τον Β.Π.Π., για να μη χάσει η Βρετανική Αυτοκρατορία τις αποικιακές της κτήσεις και όχι σε ανθρώπους που απλά αμύνονται του εθνικού τους εδάφους. Και αν διαφωνούν με την επιλογή της Αζόφ να υπερασπιστεί το εθνικό έδαφος της Ουκρανίας, καλό θα ήταν να μας αναλύσουν κάποια στιγμή τι θα ήταν προτιμότερο να πράξει τη δεδομένη χρονική στιγμή, λαμβάνοντας υπόψη και τη δυσχέρεια των συνθηκών που βρίσκονται αντιμέτωποι.

Το συγκεκριμένο φάσμα της ακροδεξιάς καλύπτει την καραμανλική - σαμαρική πτέρυγα της ΝΔ, τον Βελόπουλο, τον Καρατζαφέρη, τον Σώρρα, τη Χρυσή Αυγή και τις διασπάσεις της. Το αξιοπερίεργο με τους τελευταίους είναι ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν τους μαχητές της Αζόφ ως «δήθεν εθνικοσοσιαλιστές» που ευνοούνται από το δυτικό στρατόπεδο σε αντιδιαστολή με τους ίδιους που έχουν φυλακιστεί. Οφείλουμε να τους δώσουμε την εξής απλή απάντηση. Οι «δήθεν εθνικοσοσιαλιστές» της Αζόφ έχουν πάρει εδώ και χρόνια, δια του πολιτικού τους φορέα National Corps, σαφή θέση εθνικής ανεξαρτησίας τόσο εναντίον της Μόσχας όσο και των Βρυξελλών όπως δείξαμε σε πρόσφατη μας ανάρτηση, εν αντιθέσει με τους ιδίους που ουδέποτε βρήκαν το πολιτικό θάρρος να τοποθετηθούν ξεκάθαρα εναντίον κάποιου εκ των δύο πόλων και πάντα ακολουθούσαν μια βολική ψηφοθηρική ρητορική διγλωσσίας.

Στην παρούσα χρονική φάση δε, επέλεξαν συνειδητά να συγκρουστούν με έναν από τους πιο ισχυρούς και αδίστακτους στρατούς του παγκόσμιου στερεώματος και να πέσουν μέχρι ενός. Σε αντίθεση με τον απλό Ουκρανό στρατιώτη που, κατά κανόνα, θα έχει τη συμβατική μεταχείριση που προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο, αυτοί οι άνθρωποι θα δολοφονηθούν με μοναδικό γνώμωνα τις πεποιθήσεις τους. Για τις ίδιες πεποιθήσεις και τα ίδια σύμβολα που κάποτε προέβαλαν και οι ίδιοι, πριν τις αποκηρύξουν στον βωμό μιας ευνοϊκότερης δικαστικής μεταχείρισης και αύξησης των εκλογικών ποσοστών τους. Την ίδια στιγμή που οι μαχητές της Αζόφ εξοντώνονται, οι συγκεκριμένοι κρατούνται προσωρινά στις φυλακές Δομοκού με φαγητό, διαδίκτυο, ψύξη, θέρμανση και ικανοποιητικά χρηματικά αποθέματα από την επταετή θητεία τους στο κοινοβούλιο. Όχι ότι έχουμε διάθεση να παρουσιάσουμε ως ευνοϊκή ή ευχάριστη τη θέση τους. Καλό θα ήταν όμως να αφήσουν τις συγκρίσεις γιατί τους εκθέτουν και μάλιστα εμφατικά.

Το ευτράπελο των τελευταίων ημερών είναι ότι, για να λοιδορήσουν τους στρατιώτες της Αζόφ, βρήκαν ως αφορμή την εμφάνιση του γνωστού, «ελληνικής καταγωγής» προσώπου που παρουσιάστηκε στο κοινοβούλιο ως μέλος του τάγματος. Αν και δε διαθέτουμε συγκεκριμένα στοιχεία, θεωρούμε, αν μη τι άλλο, ύποπτο το να εμφανίζεται κάποιος με ακάλυπτο πρόσωπο για λογαριασμό μιας επικηρυγμένης οργάνωσης, της οποίας τα μέλη εκτελούνται σε περίπτωση που συλληφθούν. Ακόμα και αν πρόκειται για μέλος του τάγματος, ωστόσο, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι στην «φλέγουσα» καμπή που βρίσκονται τα πράγματα, η οργάνωση της Αζόφ έχει λάβει μια ευρύτερη εθνομυθική διάσταση στη συνείδηση του ουκρανικού λαού και χαίρει της αποδοχής ενός ραγδαία αυξανόμενου μέρους του ουκρανικού πληθυσμού, το οποίο δεν ασπάζεται κατ’ ανάγκη την ιδεολογία των μυημένων μελών της. Το συγκεκριμένο πρόσωπο είναι πιθανότατα κάποιος κάτοικος της περιοχής που, ορμώμενος από απλά αισθήματα ενστικτώδους πατριωτισμού, αποφάσισε να «χωθεί», κατά το λαϊκώς λεγόμενον, προκειμένου να υπερασπιστεί την οικογένεια, την περιουσία και τη γενέτειρά του. Γι’ αυτό και ο διερμηνέας του λόγου που απηύθυνε, μεταχειρίστηκε το ρήμα «συμμετέχω» που υποδηλώνει σαφώς μια διάθεση μερικής - πρόσκαιρης και όχι ολικής ταύτισης με το τάγμα Αζόφ. Με το εκτρωματικό αντιναζιστικό ντελίριο που επιδόθηκε όμως, αποτέλεσε ένα οικτρό επικοινωνιακό τρικ του Ζελένσκι για να εκτοξεύσει την ετικέτα του «κακού ναζί» στην αντίπαλη πλευρά.

Οι κατηγορίες που έσπευσαν να εξαπολύσουν προς την Αζόφ, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι ότι «μέλος της δήλωσε αντίθετο προς τον εθνικοσοσιαλισμό» και η ειρωνικώς εκφρασμένη απορία «αυτοί οι μαυροτσούκαλοι είναι οι σκληροπυρηνικοί εθνικοσοσιαλιστές που μας λέγατε;». Είναι βέβαια επιεικώς οξύμωρο να επικρίνουν την αποκήρυξη του εθνικοσοσιαλισμού άνθρωποι που τον έχουν ήδη αποκηρύξει, ενώπιον δικαστών και δημοσιογράφων, διακατεχόμενοι από πολύ ευτελέστερα κίνητρα (αν κάποιος αποκηρύσσει μια ιδέα για να αυξήσει τα εκλογικά του ποσοστά, τι θα έκανε άραγε για να σώσει τη ζωή του..). Εξίσου αντιφατικό είναι να σχολιάζουν τον φαινότυπο του εν λόγω στρατιώτη οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν αναθέσει καθήκοντα πυρηναρχών σε Αιγυπτίους και άτομα, των οποίων ο φαινότυπος ήταν ανάλογος ή και ακόμα πιο «αμφίβολης» προέλευσης εν σχέση με τον συγκεκριμένο. Ο αγαπημένος τους αντιρατσιστής Ντούγκιν, εξάλλου, διδάσκει ότι η εθνικότητα κάποιου κρίνεται από την κουλτούρα και όχι από τον φαινότυπο.

Και ενώ στην περίπτωση της Αζόφ παριστάνουν από καθέδρας τους αδέκαστους κριτές, όταν τους τίθενται τα μεμπτά σημεία ρωσικής πλευράς προσποιούνται τους ανήξερους, αναπτύσσοντας μεσσιανικά αφηγήματα για «απελευθερωτές» και «σύγκρουση με τη ΝΤΠ». Η υποκριτική τους αυτή στάση διευκολύνεται και από την επικρατούσα πολιτική ατμόσφαιρα που θέτει τον ουκρανορωσικό πόλεμο σε ένα αυστηρά γεωστρατηγικό πλαίσιο σχολιασμού. Αν προβείτε σε σφαιρική παρατήρηση των πραγμάτων, θα διαπιστώσετε ότι οι μόνοι που ασκούν ουσιαστική κριτική προς το καθεστώς Πούτιν για το περιεχόμενο της πολιτικής του είναι οι εθνικοσοσιαλιστές. Τα mainstream ΜΜΕ της Δύσης έχουν αμιγώς πολεμοκεντρική προσέγγιση, αποφεύγοντας επιμελώς κάθε αναφορά στην ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα, καθώς αυτή ταυτίζεται, σχεδόν εξ' ολοκλήρου, με την αντίστοιχη που αυτά καλλιεργούν επί σειρά ετών (καπιταλισμός, πολυφυλετισμός, ισλαμολαγνία, ποινικοποίηση εθνικισμού - εθνικοσοσιαλισμού, προώθηση LGBTQ ατζέντας κ.ο.κ.). Είναι και πολλά τα ρούβλια που έχουν πέσει στα media του χειραγωγήσιμου ακροδεξιού ακροατηρίου, το οποίο συνειδητά εθελοτυφλεί, με αποτέλεσμα ο Πούτιν να έχει "ξεμείνει" από ουσιαστικούς επικριτές.

Στη Σαγκάη εξοντώνουν τα κατοικίδια όσων μολύνθηκαν από Covid. Αυτός είναι ο "based αυταρχισμός" στον πολυπολικό ευρασιατικό κόσμο που ονειρεύονται οι πουτινίτσες και οι ντουγκινιστές. Όλως τυχαίως, αυτές οι ειδήσεις "διέφυγαν" από τα φιλορωσικά κόμματα και ΜΜΕ που, κατά τ' άλλα, κόπτονται για την υγειονομική δικτατορία της ΝΤΠ.

Η νεομαρξιστική θεωρία του κοινωνικού φύλου από τον Ντούγκιν. Κατά τ' άλλα, οι Ρώσοι θα μας απελευθερώσουν από τα δεσμά του δυτικού εκφυλισμού.

Και επειδή όλες οι πουτινίτσες μεταμορφώθηκαν απότομα σε λεπενίτσες τις τελευταίες μέρες, θα κλείσουμε το άρθρο δηλώνοντας ότι η Λεπέν και το νεοεθνικιστικό της μόρφωμα είναι σαρξ εκ της σαρκός του συστήματος που κάποιοι φαντασιώνονται ότι θέλει να συντρίψει. Εκπροσωπεί έναν κίβδηλο αντιφυλετικό «πατριωτισμό» με φιλελεύθερες καταβολές που δεν έχει να «ζηλέψει» τίποτα από τον  αντίστοιχο του Μακρόν. Ο νεοεθνικισμός σε κάθε του έκφραση είναι ο μολυσματικός δούρειος ίππος της δεξιάς εντός του υγιούς φυλετικού σοσιαλιστικού ριζοσπαστικού εθνικισμού. Εκτός και αν πρέπει να θεωρήσουμε εκπρόσωπο των εθνικών παραδοσιακών αξιών ένα πολιτικό πρόσωπο που έχει συμπορευτεί με σαλτιμπάγκους σαν τον Κρανιδιώτη, ενώ ταυτόχρονα απέρριψε από την ευρωομάδα της ως «ακραία» τη Χρυσή Αυγή, ακόμα και στην πιο αστικοδεξιά εκδοχή της. Όπως η Λεπέν φωτογραφίζεται χαμογελαστή με αλλοφύλους για να στείλει μηνύματα «αγάπης», έτσι και ο Φαήλος θεωρεί τον Αντετοκούμπο πιο Έλληνα από εμάς τους «Ελληναράδες» και ο Αντιναζιδιάρης φωτογραφίζεται με τη Γιούσεφ για να δείξει ότι δεν τον αγγίζουν οι "ρατσιστικές εμμονές" όλων ημών. Ακόμα και αν εκλεγεί, η πορεία και η κατάληξή της θα είναι πανομοιότυπη με αυτή του Ντόναλτ Ντακ στις Η.Π.Α.. Να είστε βέβαιοι, άλλωστε, ότι, αν αποτελούσε εχθρό της παγκοσμιοποίησης, θα βρισκόταν ήδη στα αζήτητα του γαλλικού πολιτικού βίου.

Η Ημερήσια Διαταγή που αναγνώστηκε τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου στα γερμανικά στρατεύματα.

«Στρατιώτες του Νοτίου Ανατολικού Μετώπου

Πιστή παραμένει η Αγγλία στην βασική της αρχή να αφήνει άλλους να πολεμούν στη θέση της, έχοντας την πρόθεση να εξαλείψει ολοκληρωτικά τη Γερμανία. Το 1939 ώθησε την εκλεκτή της Πολωνία να ξεκινήσει τον πόλεμο και, εάν είναι δυνατόν, να καταστρέψει τον γερμανικό στρατό.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες οι Γερμανοί στρατιώτες νίκησαν και εξαφάνισαν το όργανο των Βρετανών πολεμοκάπηλων.

Πριν ένα χρόνο στις 9 Απριλίου η Αγγλία δοκίμασε να πετύχει τον στόχο της με μια επίθεση στο Βόρειο πλευρό της Γερμανίας. Με μια αλησμόνητη μάχη στην νορβηγική εκστρατεία, οι Γερμανοί στρατιώτες μέσα σε λίγες εβδομάδες κατανίκησαν την επίθεση. Επετεύχθη αυτό που ο κόσμος θεωρούσε ως αδύνατον. Οι ένοπλες δυνάμεις του Γερμανικού Ράιχ ασφαλίζουν το βόρειο μας μέτωπο έως το Kirkenes!

Η ουκρανορωσική σύρραξη υπό την οπτική ενός Ρώσου φυλετιστή

 

Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από άρθρο του Ρώσου εθνικοσοσιαλιστή «Wolf Stoner», το οποίο εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την ιδεολογικο-πολιτική μας θέαση επί της ουκρανορωσικής σύρραξης. Τη μετάφραση επιμελήθηκε ο συναγωνιστής Stefan Nagelic.

Έσφαλα στην εκτίμησή μου ότι οι στρατιωτικές κινήσεις του Πούτιν τους τελευταίους μήνες δεν ήταν, παρά μια μπλόφα, προκειμένου να αποσπάσει περισσότερες παραχωρήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Ίσως αρχικά να ήταν έτσι, αλλά κάποια στιγμή οι κυβερνώντες του Κρεμλίνου αποφάσισαν να φτάσουν έως την τελική εξόντωση. Δε μπορούμε να γνωρίζουμε πότε ακριβώς αποφασίστηκε, όσο το σύστημα του Κρεμλίνου παραμένει στην εξουσία. Αλλά αυτό το ερώτημα δεν είναι ιδιαίτερα σχετικό.

...Αναλύοντας τα γεγονότα του περασμένου μήνα, μπορώ να δω καθαρά τώρα ότι όλα όσα συνέβησαν ήταν αρκετά προβλέψιμα, αν ληφθεί υπόψη ολόκληρη η ιστορία της βασιλείας του Πούτιν. Αυτό που συνέβη θα έπρεπε να θεωρείται αναμενόμενο. Ναι, η αναλογία είναι αρκετά διαφορετική, αλλά το στυλ παραμένει ίδιο. Το ξεχωριστό στυλ της KGB που αδιαφορεί για κάθε ηθική εκτίμηση, ακόμη και για τους μεγάλους αριθμούς αιματοχυσίας. Τα έχουμε δει όλα αυτά, ήδη, σε άλλες περιπτώσεις τις τελευταίες δύο δεκαετίες.