Η εθνικοσοσιαλιστική διάσταση του 1821

 

Όπως αναμενόταν, οι ακροδεξιόστροφοι εθνικιστές του διαδικτύου, που κρίνουν επί παντός επιστητού, δυσαρεστήθηκαν από την τελευταία μας δράση τίμησης της εθνεγερσίας και άρχισαν το προσφιλές χόμπι που, επί σειρά ετών, έχουν μάθει να επιδίδονται. Το κλαψούρισμα και τις φοβικές υστερίες για τον επελαύνοντα "παγγερμανισμό" που μολύνει τις αγνές και ανυποψίαστες ψυχές των Ελλήνων εθνικιστών.

Διερωτήθηκαν, γιατί προτιμήσαμε να σηκώσουμε τη σβάστικα και όχι τη γαλανόλευκη, όπως συνηθίζουν όλοι οι "ευυπόληπτοι" πολίτες αυτής της χώρας. Η απάντηση μας είναι ξεκάθαρη και απερίφραστη. Διότι, όπως δεν αναγνωρίζουμε αυτό το εφήμερο ετοιμοθάνατο ψευτορωμέϊκο κρατίδιο ως συναφές με τον Ελληνισμό, ακόμα πιο κατηγορηματικά δεν αναγνωρίζουμε τη γαλανόλευκη σημαία ως το αυθεντικότερο εθνικό σύμβολο που έπρεπε να επικρατήσει ιστορικά ως έμβλημα νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Όπως θα λεχθεί και παρακάτω,  κατά τη δική μας εκτίμηση, θα ήταν πιο αρμόζουσα η υιοθέτηση του Μυθικού Φοίνικα που υψώθηκε στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 22 Μαρτίου 1821 από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. 

Μια διαφορετική θεώρηση του Αγώνα στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες

Το παρακάτω άρθρο ελήφθη από τον φίλο και αναγνώστη του ιστολογίου μας, Παναγιώτη Π. Πραγματεύεται την άγνωστη εθνικοσοσιαλιστική διάσταση της επανάστασης του Τούντορ Βλαντιμιρέσκου στη Μολδοβλαχία και τη βραχύβια σύμπραξή του με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Ο Βλαντιμιρέσκου ως προσωπικότητα αποτέλεσε αντικείμενο ιδεολογικής καπηλείας από Ρουμάνους μπολσεβίκους εθελοντές που έλαβαν μέρος στον ισπανικό εμφύλιο με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, αλλά και από μια μεραρχία αιχμαλώτων πολέμου του Κόκκινου Στρατού που κλήθηκαν να πολεμήσουν ενάντια στον Ιόν Αντονέσκου (Divizia Tudor Vladimiresku). Το μόνο βέβαιο είναι ότι προέτρεξαν να τον "βαφτίσουν" σύμβολο του ρουμανικού κομμουνισμού, χωρίς να μπουν στον κόπο να μελετήσουν  τις διακηρύξεις του.

Η σύμπραξή του με τον Υψηλάντη πέρασε από κρίσεις και δοκιμασίες. Η γενεσιουργός αιτία, που λίγο πολύ γνωρίζουμε, είναι η αναντιστοιχία των αντικειμενικών στόχων που είχαν θέσει οι δύο πλευρές. Παρά τις δυσκολίες, όμως, η χρυσή τομή βρέθηκε και όλα προμήνυαν ένα ριζοσπαστικό και πολλά υποσχόμενο εγχείρημα. Η διάχυτη παραφιλολογία ότι ο Βλαντιμιρέσκου ήρθε σε συμφωνία με τους Τούρκους, συνυπογράφοντας ένα άτυπο συμβόλαιο θανάτου κατά του Υψηλάντη (που αποτελεί μέχρι και σήμερα την κρατούσα εκδοχή της ιστοριογραφίας παρά την παντελή έλλειψη σοβαρών τεκμηρίων) αποτέλεσε τον σπόρο της καχυποψίας που οδήγησε τις σχέσεις των δύο πλευρών σε ψύχρανση. Ο σπόρος αυτός "φυτεύτηκε" από πράκτορες Άγγλων και Αυστριακών, οι οποίοι προσέτρεξαν άμεσα στη Μολδοβλαχία για να υποσκάψουν τα θεμέλια ενός κινήματος που η άρχουσα τάξη των Βογιάρων (Φαναριώτες ως επί το πλείστον) ήθελε να "σβήσει" πριν λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Είναι οι ίδιοι "αλεξιπτωτιστές" που οδήγησαν μαεστρικά την εθνεγερσία σε εμφυλίους πολέμους. Δυστυχώς ο σκοπός τους επετεύχθη. 

Παραθέτουμε αυτούσιο το άρθρο του φίλου, όπως το λάβαμε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο.

Στὰ σχολικὰ βιβλία Ἱστορίας παρουσιάζεται, ἕστω καὶ συντόμως, ἡ δράση τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη στὶς «Παραδουνάβιες Ἡγεμονίες» τὸ 1821. Ἐπικρατεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι ἔδρασε ἀπομονωμένος μὲ μικρὸ στράτευμα Ἑλλήνων ἐθελοντῶν προσκειμένων στὴν Φιλικὴ Ἑταιρεία. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ φοιτητὲς τῆς διασπορᾶς, οἱ ὁποίοι στελέχωσαν τὸν Ἱερὸ Λόχο καὶ ἔπεσαν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος πολεμῶντας ἔναντι πολυάριθμων Ὀθωμανικῶν στρατευμάτων. Ὁ Ἱερὸς λόχος στὸ τελικό του στάδιο ἀπαριθμοῦσε περὶ τοὺς τετρακοσίους μαχητές καὶ, ναὶ, κάποιοι ἦταν φοιτητές.

Ελευθερία ή Θάνατος

Σήμερα επιλέξαμε να τιμήσουμε την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας μακριά από την υποκρισία και το καθεστωτικό πανηγυράκι του αστικού ιστού. Ανεβήκαμε εκεί που ρίζωσε και άνθισε η εθνεγερσία. Εκεί που προμηνύεται να δοθεί σύντομα ο ύστατος αγώνας επιβίωσης των τελευταίων ζωντανών λευκών στα δυστοπικά χρόνια που πλησιάζουν.

Ανεβήκαμε στο βουνό για να τιμήσουμε την επέτειο μιας αμιγώς εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης, ενάντια στον σκοταδισμό και το δηλητήριο της Ανατολής. Τιμή και δόξα σε όλα τα λευκά έθνη των Βαλκανίων που εξεγέρθηκαν και αποτίναξαν τον τούρκικο ζυγό. Αλλά και στους φιλέλληνες (με την πραγματική έννοια του όρου και όχι τους γνωστούς καιροσκόπους που ήρθαν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις) που, διακατεχόμενοι από αίσθημα φυλετικής αλληλεγγύης, παράτησαν τις ανέσεις τους για να θυσιαστούν στο βωμό της ελευθερίας.

Ο αγώνας έμεινε ανολοκλήρωτος και συνεχίζεται μέχρι σήμερα υπό διαφορετικές συνθήκες. Ελευθερία ή Θάνατος!

Ο Εύρυτος, ο Γρηγόριος και τα κουνάβια της Ρωμιοσύνης

«Οι μινίστροι και ο κλήρος εμπήκαν εις το πιλάφι μαζί με τον Σουλτάνο και έτρωγαν. Έτσι ο λαός έμεινε εις την τυραννίαν των τριωνών, Σουλτάνου, αρχόντων και κλήρου»

«Ο Σουλτάντος λαμβάνει την ιδέα να κόψη τον λαόν. Ο πατριάρχης κάμει παρατηρήσεις και λέγει: ‘’Τι πταίει ο λαός; Να σκοτώσωμεν τους πρωταιτίους, τους κακούς’’ (…) Τότε κάμνει ένα φερμάνι ο Σουλτάνος να σκοτώσουν τους κλέφτας. Αφοριστικό έρχεται του Πατριάρχου δια να σηκωθεί ο όλος ο λαός, κι έτσι εκινήθηκεν όλη η Πελοπόννησος. Τούρκοι και Ρωμιοί κατά των Κολοκοτροναίων»

Θεόδωρου Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα

Το παρόν άρθρο, λόγω κάποιων συγκεκριμένων συμβάντων που έλαβαν χώρα, έπρεπε να έχει δημοσιευτεί νωρίτερα. Κάναμε όμως καρτερικά υπομονή για να λάβει έναν πιο επικαιροποιημένο χαρακτήρα και να συμβαδίσει σημειολογικά με την αυριανή επέτειο της Επανάστασης.

Αρκετή συζήτηση και πολλές «σπόντες» είδαμε στα MKΔ από τους καθ’έξην ρουφιάνους του χώρου για τη «βεβήλωση» της (((ιερής))) φυσιογνωμίας του Γρηγορίου Ε που φιλοτέχνησε ο Εύρυτος. Για εμάς, η εικαστική συμπερίληψη του Γρηγορίου στις μορφές της Επανάστασης, εκ μέρους του επίσημου αγαπημένου γκραφιτά της κυβέρνησης –του οποίου τα γκράφιτι απολαμβάνουν24ωρης φύλαξης από ασφαλίτες που καραδοκούν στο σημείο-, μόνο έκπληξη δεν προκαλεί. Θεωρούμε αντιθέτως ότι, υπό τελείως διαφορετικές ιδιότητες, διαδραματίζουν ακριβώς τον ίδιο ρόλο στο ιστορικό συνεχές. Λιβανίζουν και νομιμοποιούν ένα κατοχικό καθεστώς Υψηλής Πύλης, ενδεδυμένοι τον μανδύα της φιλοπατρίας και του πολιτικού ρεαλισμού. Οι έχοντες αντίληψη καταλαβαίνουν. Οι υπόλοιποι μας είναι απλά αδιάφοροι, όπως έχουμε επανειλημμένως τονίσει. Θα συνεχίσουν να αποτελούν τους χρήσιμους ηλίθιους που, εδώ και δεκαετίες, εργαλειοποιούν τεχνηέντως οι κάθε Μπογδάνοι, Πλεύρηδες και Λεκαδίτες της αστικοκοινοβουλευτικής σπείρας ως μηχανισμό απορρόφησης του εθνικιστικού εκλογικού σώματος.

Όχι απλά δεν αποδοκιμάζουμε την εν λόγω εικαστική (αντι)παρέμβαση. Την επικροτούμε και προτρέπουμε κάθε σκεπτόμενο ζωντανό Έλληνα (όχι με τη συμβατική καθιερωμένη έννοια του όρου) να την επαναλάβει και να αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια με κάθε τρόπο και ευκαιρία που δίνεται. Τέτοιες μικρές ενέργειες αποτελούν, υπό συνθήκες, το εφαλτήριο μιας ευρύτερης πολιτιστικής επανάστασης που κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσει ενάντια στη σαπίλα και τον σκοταδισμό του σύγχρονου κόσμου.

Για να μην αοριστολογούμε, πάμε να δούμε ποιος ακριβώς ήταν ο Γρηγόριος, για τον οποίο κόπτονται τα κουναβάκια της ακροδεξιάς.

Περί Διονυσιακών Μυστηρίων

 

Ο Θεός Διόνυσος αναγνωρίζεται ως ο κατεξοχήν θεός του κρασιού και της μέθης. Και ως ένα βαθμό αυτό είναι σωστό: η άμπελος είναι το ιερό φυτό του Διονύσου, και ο οίνος είναι το ιερό ποτό που ο θεός έχει χαρίσει στους ανθρώπους.

Όμως η φύση και η σημασία του Διονύσου δεν εξαντλούνται ούτε περιορίζονται στο αμπέλι και το κρασί. Η ελληνιστική και κυρίως η ρωμαϊκή λογοτεχνία συνέβαλε κατεξοχήν στην τυποποίηση του Διονύσου ως θεού του κρασιού, και αυτή κληροδότησε μια τέτοια εικόνα για τον Διόνυσο στη μεταγενέστερη Ευρωπαϊκή παράδοση: έτσι προέκυψε ο εύθυμος θεός, με τα κόκκινα μάγουλα, που βλέπουμε στους πίνακες της Αναγέννησης, ο θεός των απανταχού μπεκρήδων.

Στην πραγματικότητα όμως, στην αρχαϊκή και την κλασική Ελλάδα, ο Διόνυσος ήταν κάτι πολύ ευρύτερο. Ο Διόνυσος είναι ένας θεός της φύσης και της φυσικής αύξησης. Διάφορα λατρευτικά επίθετα που του αποδίδονται στην αρχαιότητα τον συνδέουν με τη βλάστηση, με την αύξηση των δέντρων, των λουλουδιών και των καρπών: λέγεται Δενδρίτης ή Ἔνδενδρος, ο θεός των δέντρων•Ἄνθιος, ο θεός που φέρνει τα άνθη, Κάρπιος, ο θεός που φέρνει τους καρπούς, και ακόμη Φλεύς ή Φλέως, ο θεός της αφθονίας(από το ρήμα φλέω =είμαι γεμάτος).

Ο Διόνυσος είναι ο θεός της ζωτικής ενέργειας και ορμής που υπάρχει στη φύση και μέσα στον άνθρωπο, ο θεός πρωτόγονων, στοιχειακών δυνάμεων που ρυθμίζουν την εξέλιξη της ζωής. Αλλά πάνω από όλα, ο Διόνυσος είναι ο θεός που προκαλεί ένα ορισμένο είδος θρησκευτικής εμπειρίας:

Τη διονυσιακή ή βακχική έκσταση, τη μανία, όπως είναι ο αρχαίος Ελληνικός όρος. Η διονυσιακή μανία δεν είναι η τρέλα ή η παράνοια που προέρχεται από την ασθένεια ή τη διάβρωση του μυαλού. Κάθε άλλο: η λέξη μανία συνδέεται ετυμολογικά με τη λέξη «μένος» (δηλ. δύναμη) και επομένως δηλώνει μιαν εμπειρία αυξημένης νοητικής και ψυχικής δύναμης, μιαν έξαρση και ένταση των ψυχικών λειτουργιών του ατόμου ως το σημείο του παροξυσμού και της έκστασης.

Το θριαμβευτικό πέρασμα των Ταγμάτων Εφόδου από το «κόκκινο» Coburg

Τα τελευταία χρόνια, σύσσωμος ο «χώρος» έχει εθιστεί στη ναφθαλίνη της παραίτησης και της απραξίας. Οι απαγορεύσεις που επιβάλλει το καθεστώς, είτε με πρόσχημα τη διασάλευση της έννομης τάξης είτε τη διασπορά του κοροϊδοϊού, αποτελούν διαρκώς ανασταλτικό παράγοντα και, ταυτόχρονα, βολική δικαιολογία για τη μη ανάληψη οποιασδήποτε πρωτοβουλίας.

Αντιμέτωπο με προκλήσεις, απαγορεύσεις και αντισυγκεντρώσεις - και μάλιστα σε ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες- είχε βρεθεί και το NSDAP. Η σιδηρά πυγμή και η αποφασιστικότητα που επέδειξε, ωστόσο, δεν ομοιάζουν σε τίποτα με τα ενστολολαγνικά σαλιαρίσματα των ακροδεξιών που βλέπουμε κατά κόρον σήμερα. Ένα μνημειώδες παράδειγμα αυτών αποτελεί η επίσκεψη του Χίτλερ σε μια περιοχή, που, επί Βαϊμάρης, θεωρούταν το απόλυτο άβατο των κομμουνιστών. Το «κόκκινο» Κόμπουργκ. Σε μια περίοδο αστάθειας, που το καθεστώς της Βαϊμάρης βρισκόταν υπό την πίεση των «άκρων» -κατά το κοινοβουλευτικώς λεγόμενον- η επίσκεψη του Χίτλερ στη «μικρή Μόσχα» της Βαυαρίας είχε ιδιαίτερη σημειολογία.

Τα τρία στάδια της κηδείας στην αρχαία Ελλάδα. Οι τιμές και τα "νομιζόμενα" στους νεκρούς

 

Γράφει η Βασιλική Γιώβη

Ήδη από τα ομηρικά έπη διακρίνεται ο έντονος προβληματισμός για τη «φύση» των νεκρών και προπάντων για τη σχέση τους με τον κόσμο των ζωντανών. Οι αρχαίοι Έλληνες προβληματίζονταν και συχνά αναρωτιόνταν για την κατάσταση που επικρατεί στον άλλο κόσμο.Ο Πίνδαρος περιγράφει μία πολύ αισιόδοξη εικόνα για την τύχη των ενάρετων στον άλλον κόσμο και για τα αγαθά που θα απολαύσουν εκεί, ενώ οι κακοί θα τιμωρηθούν ανάλογα (Ὀλυμπιόνικος 2.56-67). Σεβασμός έπρεπε να αποδίδεται στους νεκρούς και μετά θάνατον, όπως φαίνεται από την απαγόρευση του Σόλωνα να μιλά κανείς άσχημα για αυτούς (Πλούταρχος Σόλων 21.1).

Σε ορισμένες περιοχές, μαζί με το όνομα του νεκρού αναγράφεται στις επιτύμβιες στήλες ή σε άλλες επιγραφές η προσφώνηση ἥρως, όπως στη Λακωνία, τη Βοιωτία και τη Θεσσαλία –αργότερα και στη Μακεδονία, κάτι που δείχνει την ιδιαίτερη τιμή προς αυτόν, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για αφηρωισμένα πρόσωπα.

Οι νεκροί παρέμεναν «ωσεί ζωντανοί» ακόμη και μετά το θάνατό τους, ιδίως όταν η απουσία τους είχε επιπτώσεις στη ζωή των ζωντανών. Ο θάνατος θεωρείται άλλο ένα μίασμα μαζί με τη γέννα και οι ζωντανοί σέβονταν, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούσαν και να κατευνάζουν τα πνεύματα των νεκρών.

Kατά τη δεύτερη μέρα των Ανθεστηρίων, στους Χόες, οι Αθηναίοι είχαν τη συνήθεια να μασάνε αγκάθια και να αλείφουν με πίσσα τις εξώπορτες των σπιτιών τους, επειδή πίστευαν ότι τότε οι νεκροί εγκατέλειπαν τους τάφους τους και τριγυρνούσαν ανάμεσα στους ζωντανούς (πρβλ. Σούδα θ 598 και Ἀνθεστήρια). Γι᾽ αυτό, τα νεκροταφεία με τις «κατοικίες» των νεκρών βρίσκονταν μακριά από τις κατοικίες των ζωντανών, συνήθως εκτός των τειχών. Ο Πλάτων συστήνει να θάβουν τους ένοχους για εγκλήματα έξω από την πόλη σε ένα σταυροδρόμι, με μία πέτρα πάνω από το κεφάλι τους (Νόμοι 873b).

Οι ζυμώσεις για την ένωση του (((χώρου))) συνεχίζονται

 

Ο Εύρυτος που έγινε Εφιάλτης. Από τους κέλτικους σταυρούς στο αστεράκι του Δαβίδ.

 

Το παρόν κείμενο θα δυσαρεστήσει, πιθανώς, την πλειοψηφία των αναγνωστών, κάτι που μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Ως ομάδα έχουμε στηρίξει, κατά το πρόσφατο παρελθόν, ορισμένες εκ των εικαστικών παρεμβάσεων του Εύρυτου, αναπαράγοντας τες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κινούμαστε. Επειδή όμως παρατηρούμε πως, τις τελευταίες μέρες, μεταλλάσσεται απροκάλυπτα σε κάτι τελείως διαφορετικό, καλό είναι να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Εσύ ακόμα μετράς μέρες για να επανέλθεις στην κανονικότητα;

Τις τελευταίες μέρες βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα τα γνωστά καθεστωτικά φερέφωνα και αρχίζουν σιγά σιγά να σε εξοικειώνουν με το ενδεχόμενο μιας νέας παράτασης του "κακού πλην αναγκαίου" Lockdown, καθώς παρατηρείται "ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων". Προς το παρόν, σου λένε απέξω απέξω το τι επίκειται. Οι περισσότεροι έχουν ήδη αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η βαλίτσα θα πάει πιο μακριά απ' ό,τι υπολόγιζαν. Αν και στην αρχή φάνταζαν νοσηρές μυθοπλασίες, τώρα αρχίζουν και ακούγονται από επιφανή πρόσωπα του παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού σκηνικού με απείρως μεγαλύτερη ισχύ σε σχέση με τους εκάστοτε πρωθυπουργούς - μαριονέτες των κρατών.

Το θέμα, ωστόσο, βρίσκεται αλλού. Πρόκειται περί προφητειών που αρχίζουν και παίρνουν σάρκα και οστά ή περί ενός αρτίως προσχεδιασμένου σατανικού σχεδίου; Για εμάς η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Ότι και αν συμβεί, εφεξής, δε θα μπορείτε να λέτε ότι δε ξέρατε. Πριν καν βγουν στην επιφάνεια περσόνες, όπως ο Βασιλάκης Γκεϊτς και άλλοι εκλεκτοί "περιούσιοι", ένα από τα ηχηρότερα καμπανάκια χτύπησε πριν μήνες από την Παγκόσμια Τράπεζα για τον Covid 19 που στην επίσημη ιστοσελίδα της αναφέρει ότι ο προγραμματισμός της έχει χρονική ισχύ μέχρι και το 2025. 

Τόσο δούλεμα "in your face", που λένε οι Αγγλοσάξονες, είχαμε καιρό να δούμε. Να δεις που θα περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια lockdown και θα σου λέει ο διπλανός σου "κάνε υπομονή αδερφέ, άλλες δύο εβδομάδες μας έμειναν. Όλοι μαζί θα βγούμε νικητές". Το τι θα ακολουθήσει βέβαια, μετά τη λήξη του υγειονομικού συναγερμού ουδείς γνωρίζει..

                                    Αντώνης Μακ