"Ευρώπη" και Ευρασία σκοτώνουν την Ευρώπη

Του Στέλιου Λ.

Η ρωσική εισβολή και προέλαση στην καρδιά της Ουκρανίας αποτελεί το πιο φλέγον θέμα των τελευταίων εικοσιτετραώρων. Ένα θέμα για το οποίο άπαντες τοποθετούνται, έχοντας, κατά βάση, ως γνώμονα είτε την πολιτική - παραταξιακή τους συνείδηση είτε τις θρησκοληπτικές τους ψευδαισθήσεις είτε τα συμφέροντα που εξυπηρετούν ορισμένοι με το αζημίωτο. Επειδή, όπως εύστοχα έγραψε ένας διαδικτυακός φίλος, τα ρούβλια και τα δολάρια ρέουν εν αφθονία τις τελευταίες μέρες με αποτέλεσμα να μην υφίσταται αμερόληπτη ενημέρωση, στο παρόν άρθρο θα επιχειρήσουμε μια ψύχραιμη προσέγγιση επί του θέματος, υπό την οπτική της ιδεολογικής μας τοποθέτησης.

Η ουκρανορωσική σύρραξη που επισυμβαίνει αποτελεί έως τώρα μια de facto αναβίωση του Ψυχρού Πολέμου, με το ενδεχόμενο τροπής της σε μια μορφή Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου να μπορεί να θεωρηθεί, υπό συνθήκες, υπαρκτό (άγνωσται αι βουλαί του ευρωατλαντικού και ευρασιατικού σιωνισμού). Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η Διεθνής του Χρήματος επιστρατεύει το ιδεολογικό κατασκεύασμα του αστικού εθνικισμού για να εντείνει τον βιολογικό αφανισμό των Ευρωπαίων, πλήττοντας τη φυλετική τους ενότητα. Γιατί όσο και αν κάποιοι υγραίνονται με τις συντελούμενες αψιμαχίες, αναμένοντας ότι θα ικανοποιηθούν οι ευσεβείς πόθοι της γραικορωμιοσύνης μέσω της αιματοχυσίας τρίτων, το αποτέλεσμα θα είναι πανομοιότυπο με όλα τα προηγούμενα: ένα ατέρμον κρεουργείο για τον ανθό της ευρωπαϊκής νεολαίας.

⁣⁣Hellstorm: Η αποκάλυψη της πραγματικής γενοκτονίας της Γερμανίας (2015)

Με αφορμή την πρόσφατη επέτειο μνήμης από την καταστροφή της Δρέσδης, αυτόνομοι συναγωνιστές ανήρτησαν το ντοκιμαντέρ "Hellstorm" με ελληνικούς υπότιτλους. Κοινοποιούμε το βίντεο, απονέμοντας τους τα εύσημα για την εξαιρετικό έργο που επιμελήθηκαν.

Το ολοκαύτωμα της Δρέσδης

 

«Φτάνουμε, λοιπόν, ξανά στη μοιραία νύχτα της 14ης Φεβρουαρίου. Η πρώτη επίθεση ξεκινάει. Η πόλη από πάνω φωτίζεται από τις αμέτρητες φωτιές που οι εμπρηστικές βόμβες έχουν προκαλέσει. Οι άνθρωποι αβοήθητοι δεν ξέρουν πού να πάνε. Όσοι καταφεύγουν στα εσωτερικά καταφύγια ψήνονται ζωντανοί από τις υψηλές θερμοκρασίες που έχουν δημιουργηθεί από τις τεράστιες ποσότητες βομβών που έπεσαν στην πόλη. Οι θερμοκρασίες ήταν τόσο υψηλές που ακόμα και το να τρέξεις για να ξεφύγεις ήταν αδύνατο, καθώς οι ίδιοι οι δρόμοι άρχισαν να λιώνουν. Για λίγο τα πράγματα ηρεμούν και ο βομβαρδισμός σταματάει. Οι πυροσβέστες και όσοι εθελοντές μπορούν βγαίνουν στους δρόμους για να προσπαθήσουν μάταια να σταματήσουν τις αμέτρητες φωτιές. Εκεί, ένας δεύτερος βομβαρδισμός ξεκινάει, αφήνοντάς τους εκτεθειμένους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το πρωί φτάνουν οι Αμερικανοί, βομβαρδίζοντας για ακόμη μια φορά την πόλη. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.».

Από περιγραφή του αντιφασίστα ιστορικού Ελευθέριου Ζαμπουλάκη.

 

Φεβρουάριος 1945, λίγους μήνες πριν την λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου και την επικράτηση των Συμμάχων. Πιλότοι της αγγλικής και αμερικάνικης αεροπορίας βομβαρδίζουν και ισοπεδώνουν την πόλη της Δρέσδης. Μια πόλη που την περίοδο εκείνη ζούσαν γυναικόπαιδα, άμαχοι πολίτες και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τις ανατολικές επαρχίες, όπου προήλαυναν οι ορδές των Σοβιετικών.

Ψάχνοντας το μέλλον

 

Το παρακάτω άρθρο ελήφθη στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση προς δημοσίευση από τη νεαρή αναγνώστρια του ιστολογίου «Persephone». Πρόκειται ουσιαστικά για μια κραυγή αγωνίας ενός νέου ανθρώπου που βιώνει το χρόνιο αδιέξοδο του «χώρου» και την υπαρξιακή κρίση που αυτός αντιμετωπίζει, όντας βυθισμένος στο απόλυτο τέλμα. Παρά τα ενδιαφέροντα σημεία του και το ρεαλιστικό – θα έλεγε κάποιος ορθολογιστής (εντός ή εκτός εισαγωγικών)- περιεχόμενό του, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ως ομάδα ότι διαφωνούμε ριζικά με το μήνυμα - αίσθηση απαισιοδοξίας και εσωστρέφειας που εκπέμπει, καθώς η υιοθέτησή του οδηγεί, εμμέσως πλην σαφώς, στην παραίτηση. Σεβόμενοι απόλυτα τους προβληματισμούς της συναγωνίστριας, παραθέτουμε το κείμενό της αυτούσιο, διατυπώνοντας τον σχολιασμό μας στο τέλος.

«Μέλλον υπάρχει. Αναπόφευκτα ο χρόνος θα προχωρεί είτε το θέλουμε είτε όχι. Τι μέλλον όμως μας περιμένει αυτό είναι ένα ερώτημα. Εάν το ονειρεμένο δικό σου μέλλον δεν συμβαδίζει  με το δικό μου, ελαχίστη σημασία έχει.

Στο «δικό μου» μέλλον υπάρχει το ακατόρθωτο. Ακατόρθωτο με την έννοια της αποτυχίας προς την επίτευξή του. Ο δικός μου ρεαλισμός δεν μου επιτρέπει να έχω την παραμικρή ελπίδα στο να ελπίζω πως κάποτε θα έρθει όπως το θέλω εγώ και ο κάθε ομοϊδεάτης. Το δικό μας πρότυπο κοινωνίας έχει αφεθεί  πίσω, σε μια άλλη εποχή. Έχει πολεμηθεί με λύσσα. Η πραγματικότητα είναι το τώρα και με αυτή ζούμε. Ποιος νοιάζεται εάν εγώ και εσύ θέλουμε την αλλαγή. Κανείς και δεν είναι κακό. Έχουμε να λουστούμε τις τακτικές του πιο διεφθαρμένου χώρου, του οποίου ευθύνη για την κατάντια έχουμε όλοι μας. Ο «χώρος» με τα ψευδοπρότυπα, τις θρησκευτικές μπούρδες και τη βυζαντινολαγνεία. Ο χώρος που δηλώνει φυλετικός ενώ έχει ως βάσεις του διάφορους τσαρλατάνους. Μη περιμένεις τίποτα από τους προαναφερθέντες, καμένα χαρτάκια ήταν και θα είναι.

Η σοβιετική κληρονομιά του καθεστώτος Πούτιν

 

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από άρθρο του Ρώσου εθνικοσοσιαλιστή "Wolf Stoner" στην ιστοσελίδα "heritage and destiny", το οποίο καταρρίπτει τις ψευδαισθήσεις ορισμένων εθνικιστικών κύκλων της Δύσης που παρουσιάζουν το καθεστώς Πούτιν ως πολέμιο της παγκοσμιοποίησης και υπερασπιστή των εθνικών παραδοσιακών αξιών. Τη μετάφραση επιμελήθηκε ο συναγωνιστής Hermann Neubacher.

«Ὅπως ἤδη ἔχω δηλώσῃ, τὰ μόνα πλεονεκτήματα τοῦ Πούτιν στὰ μάτια τῶν Λευκῶν Ἐθνικιστών, εἶναι ὁ ἀγῶν ἐνάντια στὴν παγκοσμιοποίησι. Τὸ μεγαλύτερο ἐπιχείρημα ὑπὲρ αὐτοῦ, εἶναι ἡ ἄμεση βοήθεια ποῦ ἀπέστειλε στὸν Assad καὶ ἡ πώλησι ὅπλων εἰς τὸ Ἰράν. Ἂν πρὶν τὸν πόλεμο στὴν Συρία, ἡ ἀντιδυτικὴ ῥητορικὴ τοῦ Πούτιν φαινόταν ἁπλᾶ διπλωματικὸ παιχνίδι, μὲ τὴν στάσι του στὸν πόλεμο διέλυσε κάθε ἀμφιβολία ὅτι ὁ Πούτιν ἀντιτίθεται εἰς τὸν ἄξονα Ἀμερικὴ-NATO-EU.

Αὐτὸ ὅμως τι ἀκριβῶς ἀποδεικνύει; Θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῇ ἀποτέλεσμα μιᾶς γνησίας ἄκρως ἀντιθέτης πρὸς τὴν παγκοσμιοποίησι στάσεως; Ἀποκλείεται, ἂν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας τὴν Σοβιετικὴ κληρονομία τοῦ παγκοσμιοποιημένου κομμουνισμοῦ. Φυσικὰ τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ David Duke, βασίζονται στὴν ἰδέα ὅτι τὸ σύγχρονο Ῥωσικὸ καθεστὼς τοῦ Πούτιν εἶναι ἐκ βαθέων διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ πρῴην Σοβιετικό, ἀλλὰ ἁπτὰ ἐπιχειρήματα μὰς δείχνουν τὸ ἀντίθετο.