Παρέμβαση ενάντια στην πολιτική δίωξη των B.B.B.

 Η φαρσοκωμωδία που βιώνουμε τα τελευταία 24ωρα, κατόπιν του αιματηρού συμβάντος στη Ν. Φιλαδέλφεια, αποτελεί την επιτομή της υποκρισίας και της επιλεκτικής ευαισθησίας που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη ελλαδική πραγματικότητα. Την ίδια στιγμή που οι Κροάτες οπαδοί καταλήγουν συλλήβδην, μηδενός εξαιρουμένου, στη φυλακή χωρίς καν να έχει ταυτοποιηθεί ο δολοφόνος (!), οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν την πρωτοφανή "πολυτέλεια" -εν ονόματι πάντα του πολυλατρεμενου αντιφασισμου- να αναρτούν απροκάλυπτα φωτογραφίες με μαχαιρωμένους Κροάτες που κείτονται ματωμένοι στο έδαφος, προτρέποντας παράλληλα δημοσίως τους συνοπαδους τους να προβούν σε εκ νέου φονικές ενέργειες. Συνεπικουρούμενοι πάντα από την συνωμοσία σιωπής των καθεστωτικών ΜΜΕ που ευαισθητοποιούνται για την ανθρώπινη ζωή με γνώμονα την ιδεολογία του εκάστοτε θύματος, στέλνοντας το σαφές μήνυμα ότι η αντιναζιστική βία είναι θεμιτή και νομιμοποιημένη 

Υγ1) Διαχωρίζουμε τον απλό οπαδό της ΑΕΚ που στηρίζει ευλαβικά την ομαδα που αγάπησε παιδιόθεν από τους "πολιτικούς εργολάβους" που έχουν μετατρέψει την εξέδρα της σε σφηγγοφωλια αντιφασισμου 

Υγ2: Θα ήταν ενδιαφέρον να μας εξηγήσουν οι εν λόγω οπαδοί πώς συνάδει η "αντεξουσιαστικη" τους ιδεολογία με τη στήριξή τους προς τον μεγαλοκαρχαρια του ελλαδικού καπιταλισμού Δ. Μελισσανίδη.

Υγ3: Δεν επιδοκιμάζουμε επουδενί τον χουλιγκανισμό. Ίσα ίσα που αντίκειται στις θεμελιώδεις αξίες της εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεώρησης. Από τη στιγμή που διώκονται, ωστόσο, λόγω των φρονημάτων τους, οφείλουμε να τους σταθούμε αλληλέγγυοι. 

Σχετικά με τα γεγονότα στη Ν. Φιλαδέλφεια

Είτε μας αρέσει είτε όχι, η οπαδικη βία είναι ένα "θεσμοθετημένο" φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Και δη στα Βαλκάνια που αποτελεί πτυχή εθνικής κουλτούρας. Το ποιοι την υποδαυλίζουν και επιτρέπουν να διαιωνίζεται, χύνοντας κροκοδειλια δάκρυα για τις επιπτώσεις της, είναι ένα "κοινό μυστικό" που δε χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Εν προκειμένω όμως, λόγω της γνωστής ναζιστοφοβικης υστερίας που επικρατεί, βλέπουμε για πολλοστή φορά το φαινόμενο των επιλεκτικων θεσμικών αντανακλαστικών και την παρεπόμενη υποκρισία του αντιφασιστικού συρφετού. Αυτά πάνε μαζί άλλωστε στον μεταπολεμικό κόσμο. 

Οι οπαδοί της ΑΕΚ (χωρίς να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβαλι συλλήβδην) τυχαία υπήρξαν θύματα και όχι θύτες, όπως σε άλλες περιπτώσεις. Καταγγέλλουν μάλιστα την αστυνομική αδράνεια, ενώ οι ίδιοι, ελέω αντεξουσιαστικων, υποτίθεται , φρονημάτων, αποτάσσονται τον θεσμό της έννομης τάξης. Δεν αναφερόμαστε βεβαίως στον απλό οπαδό της ΑΕΚ που αγαπά την ομάδα του και της συμπαραστέκεται ευλαβικά, αλλά στους γνωστούς εργολάβους του αντιφασισμου. 

Κινητοποιήθηκε παράλληλα και η εισαγγελία πρωτοδικών μετά το "πρωτόγνωρο" περιστατικό, ζητώντας τη διενέργεια έρευνας για το αν μπορεί να ασκηθεί κατηγορία για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.. Όταν ο χουλιγκανισμός έχει εθνικοσοσιαλιστικό (εντός ή εκτός εισαγωγικων) ιδεολογικό υπόβαθρο πρέπει να συνθλίβεται αμετάκλητα. Όταν όμως έχει αντιφασιστικό ή απολίτικο χαρακτήρα, τότε είναι Τρίτη.. Πετάμε ένα ευχολόγιο περί "συντεταγμένης πολιτείας" και η ζωή συνεχίζεται.

Υγ: Δεν εξετάζουμε την οπαδικη διάσταση του ζητήματος αλλά την αμιγώς πολιτική (στον βαθμό που μπορεί να υφίσταται). 

Βιβλιοπρόταση: Ο Κοτζαμπασης του Καστρόπυργου

Στο λογοτεχνικό έργο που παρουσιάζουμε σήμερα, ο πεζογράφος Μ. Καραγάτσης (Δημήτρης Ροδόπουλος) μας μεταφέρει γλαφυρά στο κλίμα, τις συνθήκες και τα ήθη της εποχής της εθνεγερσίας. Κεντρικό πρόσωπο της πλοκής είναι ο αμφιλεγόμενος αντιήρωας Μίχαλος Ρούσης, προεστός της πολιτείας του Καστροπυργου ο οποίος, αναπαυόμενος στον υλικό ευδαιμονισμό που απορρέει από την κοινωνική του θέση, δεν επιθυμεί το ξέσπασμα της επανάστασης και προσπαθεί να κατευνάσει το οξυμένο κλίμα με το αντίμετρο του "πολιτικού ρεαλισμού". Η εξέλιξη των γεγονότων, ωστόσο, τον φέρνουν αντιμέτωπο με μια πληθώρα διλημμάτων και αμφίρροπων καταστάσεων που ξεκινούν από τις προεπαναστατικες ζυμώσεις, περνούν από την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς και τη μάχη των Δερβενακίων, καταλήγοντας στις παθογένειες της μετεπαναστατικής εθνικής πραγματικότητας. 

Μέσα από την παραστατικότητα των περιγραφών του Καραγάτση και το εις βάθος ψυχογραφημα των χαρακτήρων, καταδεικνύεται η πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης και οι εσωτερικές συγκρούσεις που τη χαρακτηρίζουν. Παρά το φανταστικό των περισσότερων χαρακτήρων, η αξία του έργου είναι πρωτίστως ιστορική. Ο συγγραφέας υπερβαίνει τα μυθεύματα και τις ωραιοποιησεις που "συντηρεί" μέχρι και σήμερα η αστική ακροδεξιά, παρουσιάζοντας τις ηρωικές μορφές του '21 στην ανθρώπινή τους διάσταση. Μια απομυθοποίημενη ανάγνωση της ιστορίας που αποκαθηλώνει την κρατούσα και φέρνει στην επιφάνεια τις σκέψεις και τα βαθύτερα κίνητρα των πρωταγωνιστών της.