Περήφανοι λιποτάκτες ή χρήσιμοι ηλίθιοι της αστικής δημοκρατίας;

 

«Αφού είναι τόσο "αποφασισμένοι" να θυσιαστούν για τη "δημοκρατία" δε θα τους αποτρέψουμε. Μας θυμίζουν τις πουτάνες που παθαίνουν σύνδρομο Στοκχόλμης και θέλουν να πεθάνουν για τον αγαπημένο τους νταβατζή. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι ο νταβατζής μοιράζει και κανένα μεροκάματο». 

Αυτή η φράση μου έρχεται απευθείας στο μυαλό, κάθε φορά που βλέπω τα οστρακοειδή μαλάκια της ακροδεξιάς να ωρύονται στα ΜΚΔ και να δακτυλοδεικτούν όποιον δηλώνει απερίφραστα την άρνησή του να παράσχει υπηρεσίες στο ξενοκίνητο φυλοκτόνο καθεστώς (έναντι του οποίου, κατά τα’ άλλα, παριστάνουν τους πολέμιους), σεμνυνόμενοι σαν κουτοπόνηροι τους υπερασπιστές του.

Πολιτισμική επανάσταση ενάντια στα ανατολίτικα ήθη των Ρωμιών

"Έχει περάσει η εγκληματική αντίληψη ότι εμείς εδώ είμαστε περισσότερο Ανατολίτες και δεν έχουμε τόσο σχέση με τον δυτικό πολιτισμό της Ευρώπης, που είναι ότι πιο απαράδεκτο μπορεί κανείς να εκφράσει και κυρίως ως Έλλην(..). Ο Έλλην θεωρεί, να το πούμε έτσι απλά, ότι είναι πιο κοντά σ' ένα τσιφτετέλι ή σε έναν αμανέ τούρκικο, παρά στη μουσική του Μπαχ(...).Όταν σκεφτεί κανείς τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και προσπαθεί να τοποθετήσει έναν απ΄αυτούς κοντά στον Μπαχ ή στον Αμανέ, που θα πάει πιο κοντά;"

"Θα σας πω γιατί παρουσιάζομαι έτσι μονόπλευρος και απόλυτος(...). Θεωρώ ότι η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός δημοτικού τραγουδιού είναι μια ψυχολογική επίδραση ανάτασης, ενώ του ρεμπέτικου ή λαϊκού τραγουδιού είναι μια ψυχολογική επίδραση απόλυτης παρακμής"

Εξήντα χρόνια από τον Απρίλιο του 1961 και τα δραματικά γεγονότα που άλλαξαν την πορεία της Ευρώπης

Το παρακάτω άρθρο του συναγωνιστή, Παναγιώτη Π., πραγματεύεται την προδοσία του φιλελεύθερου σκουπιδιού των Συμμάχων, Ντε Γκωλ, με την παραχώρηση του γαλλικού μητροπολιτικού εδάφους της Αλγερίας στους ισλαμιστές του FLN και τον ακάματο αιματηρό αγώνα των λευκών μαχητών του OAS για τη Γαλλική Αλγερία.

Τὰ γεγονότα ἀπὸ τὸ 1958 ἔως τὸ 1961 σημάδευσαν, γιὰ πάντα, τὴν Γαλλία μία ἱσχυρὴ χώρα μὲ μεγάλη ἀποικιοκρατική παράδοση καὶ ἐπιτάχυναν τὰ φαινόμενα πολυπολιτισμοῦ και πολυφυλετισμοῦ στὴν Εὐρώπη. Δίχασαν δεξιοὺς καὶ ἀριστεροὺς τῆς ἐποχῆς καὶ ὄχι μόνο. Δίχασαν καὶ διχάζουν ἀκόμη ἐθνικιστές, ἐθνοκοινωνιστὲς καὶ φυλετιστές, κάτι ἀπόλυτα λογικὸ καὶ ἀναμενόμενο, ἀλλὰ διχάζουν ἀκόμη καὶ τὰ μέλη τῶν ὁμάδων αὐτῶν. Ἀς δοῦμε τὰ γεγονότα καὶ ἀς ἐκθέσουμε κάποιες ἀπόψεις πέρα ἀπὸ τὶς συνήθεις τοῦ «ἐθνικοῦ χώρου».

Ενάντια στην παρακμή του σύγχρονου κόσμου

 

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός έπρεπε να καταστραφεί με κάθε μέσο και τίμημα, ακόμη και εάν έπρεπε να συντριβεί ολόκληρος ο κόσμος… Τους εξανάγκασα, αποκαλύπτοντάς τους, να ρίξουν τα προσωπεία τους. Και εάν ακόμη, στην εσχάτη των περιπτώσεων, οι προσπάθειες μας οδηγηθούν σε αποτυχία, αυτή θα είναι μία αποτυχία προσωρινή.»

Κανένας Έλληνας στην υπηρεσία του ελλαδικού στρατού

Μια από τις πιο κοινότυπες φράσεις - διδαχές που «κυκλοφορούν» ευρέως στο εθνικιστικό διαδίκτυο σε διάφορες παραλλαγές διατύπωσης είναι ότι, όταν το κράτος δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του έθνους, τότε αυτομάτως παύει να έχει λόγο ύπαρξης και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κατοχικό αποικιοκρατικό καθεστώς που καταπνίγει την εθνική μας έκφραση. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι σήμερα έχουμε απέναντι μας ένα ακριβώς τέτοιο κράτος, δε θα έπρεπε οι εθνικιστές αυτού του τόπου να είναι οι πιο αμείλικτοι και αδιάλλακτοι αντεξουσιαστές; Θεωρητικά ναι. Πρακτικά όμως, βλέπουμε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Εθνικισμός: Η παιδική ασθένεια του Φυλετισμού

 

Γνωρίζοντας ὅτι εἶναι ἀρκετὰ προσφιλὴς στὴν συνείδηση πολλῶν, σκόπευα ἀρχικὰ νὰ ξεκινήσω λέγοντας ὅτι δὲν ἔχω πρόβλημα μὲ τὴν λέξη, οὔτε τὴν ἔχω ἀποκηρύξει ἢ κἄτι τέτοιο. Παρ' ὅλα ταῦτα, καλύτερα νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς: Ποτὲ δὲν θὰ μὲ ἀκούσετε νὰ δηλώνω ἐθνικιστής, πάντα Φυλετιστής. Καὶ αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ ἔχω μικρὲς ἐνστάσεις ὡς πρὸς τὴν ἀπολύτως ὀρθὴ χρήση τοῦ ὅρου, ἢ ἐπειδὴ τὸν θεωρῶ ξεπερασμένο. Εἶναι ἐπειδὴ μοῦ προκαλεῖ θυμηδία.

Ενεκίτες Ενεκίτες της ΝΔ τσανακογλείφτες

Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε κατάπληκτοι τη φιλότιμη -πλην οικτρά αποτυχημένη- προσπάθεια νεκρανάστασης ενός πολιτικού ζόμπι που παρέμενε, επί σειρά ετών, κλειδαμπαρωμένο στα σκονισμένα ντουλάπια της ακροδεξιάς. Ενός κωμικού χώρου που, μέχρι και σήμερα, εκτιμά ότι με τον σοβαροφανή ελιτισμό και τα τσιμπούκια στην αστική δεξιά θα επιτύχει κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα. 

Ο Παναγιώτης Κονδύλης αποδομεί το μεταπολεμικό στερεότυπο του αντιγερμανισμού

 Σε αυτό το εξαιρετικό βίντεο του καναλιού "Ισοπεδώνω Παγγερμανιστές" παρατίθενται μεταφρασμένα αποσπάσματα από το έργο του διανοητή Παναγιώτη Κονδύλη "Der deutsche "Sonderweg" und die deutschen Perspektiven", στα οποία αποδομείται η μεταπολεμική εμμονή του αντιγερμανισμού και καταδεικνύονται τα συμφέροντα των ελίτ που την καλλιεργούν. Δείτε το κλικάροντας στην εικόνα.

Το πλήρες κείμενο του πονήματος μπορείτε να το βρείτε στα αγγλικά εδώ

Η προειδοποίηση του Χίτλερ και το κλαψούρισμα της ακροδεξιάς

Γράφει η Μαριλένα Κ.

Ας υποθέσουμε ότι σήμερα, σε κάποιο κράτος της Ευρώπης, αναδύεται μια αγνή πολιτική ηγεσία, αποφασισμένη να παλέψει για το όραμα της Ευρώπης των εθνών. Μια ηγεσία αποφασισμένη να τα παίξει όλα για όλα και να κοντραροχτυπηθεί μέχρι τέλους με το Τέρας της Παγκοσμιοποίησης. Μια ανεξάρτητη κυβέρνηση με όραμα την ολική ανατροπή της κρατούσας Tάξης Πραγμάτων.

Μην πάει ο νους σου σε νεο-εθνικιστικές καρικατούρες τύπου Σαλβίνι, Όρμπαν και Λεπέν που στερούνται φυλετικών οραμάτων, αποδέχονται στους κομματικούς μηχανισμούς τους όλες τις μειονοτικές ομάδες που λιβανίζουν οι νεομαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης και ασπάζονται ανοιχτά το νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομικής πολιτικής, το οποίο καταπατά πλέον κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μιλάμε για κάτι αυθεντικά "δικό μας", με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Σαν σήμερα

Σαν σήμερα 6 Απριλίου, πίσω στο 1941, ο απελευθερωτής εθνικοσοσιαλιστικός στρατός εισέρχεται στην ελληνική γη, απαλλάσσοντάς την, έστω προσωρινά, από την καταδυνάστευση του τρισκατάρατου προτεκτοράτου που σήμερα μας κρατάει υπόδουλους και πάει να μας εξαφανίσει. Στις 23 Απριλίου 1941, ο μεγάλος πατριώτης, αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου, υπογράφει μαζί τους συνθήκη ειρήνης, έτσι ώστε οι παππούδες μας, απλοί φαντάροι, να μην πιαστούν αιχμάλωτοι πολέμου, ενώ τα ανδρείκελα της 4ης Αυγούστου την είχαν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Για να μην χυθεί άλλο ελληνικό αίμα για λογαριασμό της Αγγλίας που από το 1830 μας έχει αποικιακό προτεκτοράτο.

Η Οικονομική και Κοινωνική Πολιτική στον Εθνικοσοσιαλισμό (Μέρος Α')

Το παρόν άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το φιλικό ιστολόγιο του Λαϊκού Παρατηρητή

Το Κοινωνικό Ζήτημα - Μία ιστορική αναδρομή

 Καθ'όλη την διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπου η κατοχή γης αποτελούσε πηγή κύρους, κοινωνικής και οικονομικής ισχύος ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση του φαινομένου της καλλιέργειας της γης (γεωργική επανάσταση). Βάσει της φυσικής ανάγκης για ιεραρχία εντός των ανθρωπίνων κοινωνιών αλλά και αναλογιζόμενοι τον φυσικό νόμο της υποταγής του ανίσχυρου προ του ισχυρού, η κατοχή γης για χιλιάδες χρόνια απετέλεσε το κριτήριο, σύμφωνα με το οποίο δημιουργήθηκε η κοινωνική ελίτ, οι ανώτερες τάξεις της κοινωνίας. Η φεουδαρχική αριστοκρατία λοιπόν, στην Ευρώπη τουλάχιστον, παραδίδει τα ηνία της οικονομίας και της πολιτικής στην αστική τάξη (στους εμπόρους, εφοπλιστές, βιοτέχνες κτλ.) μετά την Γαλλική Επανάσταση και εγκαθιδρύεται ο Κοινοβουλευτισμός ή αλλιώς η Αστική Δημοκρατία. Από πολλούς η Γαλλική Επανάσταση θεωρήθηκε απελευθέρωση από την δουλεία των αριστοκρατών και η αρχή για μια εποχή ελευθεριών, ωστόσο η πραγματικότητα απείχε πολύ από το τελευταίο. Οι εκφραστές της Γαλλικής Επαναστάσεως ισχυρίστηκαν και αληθώς εν μέρει, πως η τελευταία επέτρεψε την διάδοση των ατομικών δικαιωμάτων, την κατάργηση του «μονοπωλίου» της εξουσίας των φεουδαρχών και της κληρονομικής υπόστασης αυτής, με αποτέλεσμα να αρθεί η ταξική στασιμότητα. Παρόλα αυτά σε ταξικά και οικονομικά πλαίσια, η πτώση της ελέω Θεού βασιλείας και της φεουδαρχίας απετέλεσαν το φυσικό επακόλουθο της υπονόμευσης της αριστοκρατίας από την αστική τάξη λόγω της εξαρτήσεως της πρώτης από την τελευταία, κατά τους προηγούμενους αιώνες μέχρι το 1789. Η μετάβαση του πολιτεύματος ήταν απλώς η μεταβίβαση του κεφαλαίου από τους πρώτους στους δεύτερους εντός των παραπάνω πλαισίων. Συνεπώς, η Αστική Δημοκρατία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με άλλη μια ολιγαρχία. Αυτή είναι η λεγόμενη ολιγαρχία του Κεφαλαίου, η οποία ήταν και είναι ο κατεξοχήν εκφραστής του Καπιταλισμού-Φιλελευθερισμού. Το παραπάνω εξάλλου διαφαίνεται και από τις Εθνοσυνελεύσεις της Γαλλικής Επαναστάσεως, όπου όλα τα μέλη εντός αυτής προέρχονταν από την αστική τάξη και ήσαν πλειοψηφικώς ευκατάστατοι.