Ο ύμνος της British Union of Fascists στα ελληνικά

 

Εθνικοσοσιαλισμός και Φασισμός: Τελικά είναι ή δεν είναι προς εξαγωγή;

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί αναδημοσίευση του άρθρου που έγραψε ο συναγωνιστής Λεγεωνάριος στο φιλικό ιστολόγιο του Λαϊκού Παρατηρητή. Παραθέτουμε το κείμενο με την απαραίτητη διευκρινιστική επισήμανση ότι, κατά τη δική μας θεώρηση, ο εθνικοσοσιαλισμός και ο φασισμός αποτελούν δύο ξεχωριστά και σε μεγάλο βαθμό διαφοροποιούμενα ρεύματα σκέψης που άσκησαν τη δική τους, ιδιαίτερη επίδραση στους λευκούς λαούς του 20ου αιώνα. Για εμάς, ο εθνικοσοσιαλισμός συνιστά μια ανώτερη ολοκληρωμένη βιοθεωρία που μας εκφράζει σε κάθε επίπεδο πληρέστερα σε σχέση τον φασισμό. Οφείλουμε, ωστόσο, να τονίσουμε πως ο τελευταίος (σσ φασισμός) έλαβε διαφορετικό περιεχόμενο εφαρμογής, ανάλογα με το έθνος που αναπτύχθηκε και τις ηγετικές φυσιογνωμίες που τον εκπροσώπησαν (βλ. πχ διάκριση του φυλετικού χαρακτήρα της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών και του αντιρατσιστικού προσανατολισμού του μουσολινικού καθεστώτος) και, επομένως, πρέπει να κρίνεται διαφορετικά ανά περίπτωση κινήματος ή καθεστώτος.

Τα τελευταία χρόνια ακούμε από πάρα πολλούς θιασώτες του (((Μ)))πατριωτικού χώρου να λένε ότι οι ιδεολογίες του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού είναι αποκλειστικά γερμανικά και ιταλικά φαινόμενα. Επαναλαμβάνουν τη γνωστή ρήση ενός (καθόλου) σεβάσμιου γέροντος, τον οποίο έχουν αναγάγει σε ιερό τοτέμ του εν Ελλάδι «εθνικισμού», ότι: «Ο Ναζισμός είναι έκφανσις του γερμανικού εθνικισμού, δεν έχει σχέση με την Ελλάδα. O Φασισμός είναι έκφανσις του ιταλικού εθνικισμού, δεν έχει σχέση με την Ελλάδα». Σε αυτό εδώ το άρθρο θα εξετασθεί το αν ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός είναι ή δεν είναι αποκλειστικά και μόνον γερμανο-ιταλικά φαινόμενα.

Πρώτα από όλα θα παραθέσουμε απόσπασμα από την συνέντευξη που έδωσε ο Δρ. Γιόζεφ Γκαίμπελς στην εφημερίδα New York Times στις 13 Ιουνίου 1934 στην Βαρσοβία. Το συγκεκριμένο απόσπασμα γίνεται αντικείμενο προπαγάνδας από διάφορους ιδεολογικούς τενεκέδες του «χώρου», με σκοπό την παρουσίαση του Εθνικοσοσιαλισμού ως κάτι ξένο προς την Ελλάδα και ως ένα αποκλειστικά γερμανικό φαινόμενο, κατά τα λεγόμενα του προαναφερθέντος «φωστήρος του εθνικισμού». Μας λένε λοιπόν πως ο Γκαίμπελς, πίστευε ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν είναι προς εξαγωγή... Ας δούμε τι αναφέρει η εφημερίδα. Για λόγους ιστορικής αυθεντικότητος θα παρατεθεί πρώτα το κείμενο στην Αγγλική γλώσσα και ύστερα το μεταφρασμένο:

Ο Eλληνισμός ως θεμελιώδες συστατικό της ευρωπαϊκής ομοεθνίας

 

Αναγιγνώσκοντας τις τρέχουσες γραμμές της εναρκτήριας ταυτοτικής μας τοποθέτησης, πιθανώς υποπτεύεσαι ότι έχεις να κάνεις με ένα ακόμα ακροδεξιό ζητωπατριωτικό γκρουπούσκουλο ή κάποια φετιχιστική σέχτα επαναστατών του πληκτρολογίου, που ήρθε στην επιφάνεια. Για να είμαστε δίκαιοι, με τόσα χαστούκια που έχεις φάει και με τόσα θνησιγενή σχήματα που έχεις δει να κατακρημνίζονται σε βάθος χρόνου, δικαίως είσαι καχύποπτος. Στη δική μας περίπτωση, αυτός ο φαύλος κύκλος παραλογισμού απέχει παρασάγγας από την κοσμοθεώρηση που θέλουμε να μεταφυτεύσουμε. Για να μην αοριστολογούμε, θα σε βάλουμε στο κλίμα, πηγαίνοντάς σε λίγες δεκαετίες πίσω.

Βρισκόμαστε στη Γερμανία του αιματηρού 1945. Στο σκοτεινό λυκόφως της ήττας των τελευταίων υπερασπιστών του Ελληνισμού και της αφετηρίας μιας πολυετούς εξόντωσης του λευκού ανθρώπου, της οποίας το αποτύπωμα γίνεται σήμερα, μέρα με τη μέρα, ολοένα και πιο αισθητό. Ουσιαστικά έχουν χαθεί τα πάντα. Κάποιοι νεαροί, ωστόσο, ενάντια σε κάθε «ορθολογιστική» φωνή καθησυχασμού, αντί να μοιρολατρούν, αποφασίζουν να αγωνιστούν σθεναρά, γνωρίζοντας ότι η ολέθρια έκβαση είναι προδιαγεγραμμένη και μη αναστρέψιμη. Έχοντας σαφή επίγνωση του επερχόμενου τέλους τους, αποτελούν την ύστατη ικμάδα αξιοπρέπειας σε ένα σκηνικό ερειπίων, θανάτου και ολοκληρωτικής καταστροφής. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, πολέμησαν τις συμμαχικές ορδές κάτω υπό δυσχερέστατες συνθήκες, ενώ παράλληλα είχαν να αντιμετωπίσουν και την καχυποψία ενός μεγάλου μέρους των συμβιβασμένων ομοεθνών τους. Αν και πέτυχαν αξιοσημείωτες επιτυχίες, η σπαραχτική κραυγή τους επικαλύφθηκε από τον εκκωφαντικό θόρυβο της κατάρρευσης του Γ’ Ράιχ. Ήταν οι αντάρτες των Werewolves, που προξένησαν πληθώρα θανάτων και δολιοφθορών στις συμμαχικές δυνάμεις κατοχής, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του πρώτου σοβιετικού διοικητή του Βερολίνου, Berzarin, αλλά και επίορκων Γερμανών που συνεργάστηκαν πρόθυμα με τους κατακτητές. Το ηλικιακό τους όριο κυμαινόταν από 8 έως17 ετών.

Σήμερα, αν και δεν είμαστε (ακόμα;) αντιμέτωποι ούτε με βομβαρδιστικά αεροσκάφη ούτε με άρματα μάχης, η κατάσταση που βιώνουμε θυμίζει σε πολλά εκείνες τις σκοτεινές μέρες. Βρισκόμαστε, κατ’ ουσίαν, σε μια μεταβατική εποχή, προ ενός τέλους, που με όρους γήινης κοινής λογικής μοιάζει αδύνατο να αντιστραφεί. Είμαστε αντιμέτωποι με τον αργό, βασανιστικό και σιωπηλό αφανισμό της λευκής φυλής. Της φυλής που, αν και αποτελεί μόλις το 6% του παγκόσμιου πληθυσμού, συνιστά, επί σειρά χιλιετιών, τον κινητήριο μοχλό της ανθρωπότητας. Αν και βλέπουμε το τι πλησιάζει, είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα και παρακολουθούμε τις τελευταίες πράξεις του δράματος, σε μια εποχή που όλοι έχουν αποδεχθεί την ήττα. Άλλοι προσπαθούν να κρύψουν τα «φασιστικά» τους ίχνη και να ενσωματωθούν στον εσμό προβάτων της αστικής δημοκρατίας, ενώ άλλοι, θεωρητικολογώντας ακατάσχετα, προτείνουν μεθόδους διαχείρισης της επόμενης μέρας, χωρίς κάποιο ουσιώδες πρακτικό αντίκρισμα

Εμείς, από τη δική μας πλευρά, ακούγοντας τα αρχέγονα ουρλιαχτά του αίματος μας, δε νιώθουμε ούτε οίκτο ούτε κάποιο ιδιαίτερο αίσθημα διατήρησης αυτού του κόσμου που χάνεται. Αυτό που μας «αγγίζει» και μας ωθεί σε ζωτική δράση είναι το αέναο απολλώνιο φως του Ελληνισμού που αργοσβήνει και η αδήριτος αναγκαιότητα να παραμείνει ζωντανό εις το διηνεκές, μέσα σε έναν άρρωστο και σεσηπότα κόσμο ερειπίων. Μιας και η ονομασία μας περιέχει στο πρώτο της συνθετικό τον επιθετικό προσδιορισμό «hellenic», οφείλουμε εξαρχής να αποσαφηνίσουμε ότι δεν προσδιορίζουμε, ως συλλογικότητα, τον Ελληνισμό, όπως οι περισσότεροι ενδεχομένως φαντάζονται.

Για εμάς, ο Ελληνισμός, νοούμενος ως βιοφυλετική οντότητα, δεν έχει την παραμικρή συνάφεια με τον σημερινό υποβαλκανικό συμφυρμό τσιφτετελλαδιτών που διαβιούν τους τελευταίους αιώνες εντός του ελλαδικού χώρου. Για να γίνουμε ακριβέστεροι, όχι μόνο δεν πιστεύουμε σε κάποια σύνδεση Ελληνισμού και νεοελλήνων, αλλά αντιθέτως, εκλαμβάνουμε τους τελευταίους ως τον άσπονδο εχθρό του και τη γενεσιουργό αιτία της φαλκίδευσης που έχει υποστεί ανά τους αιώνες. Η διαπίστωση αυτή, αν και πικρή για την πλειοψηφία, μπορεί να γίνει αντιληπτή σε κάθε έκφανση και δραστηριότητα που επισυμβαίνει στο κατοχικό ρωμέϊκο καρατίδιο. Απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας το παπαρρηγοπουλικό γεφυροποιό ιδεολογικό κατασκεύασμα που παρουσιάζει Ελληνισμό και Ρωμιοσύνη ως συγκοινωνούντα δοχεία. Η Ρωμιοσύνη, όχι απλά δε μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημη προς τον Ελληνισμό οντότητα, αλλά αποτελεί τη φυλετική και πολιτιστική του ταφόπλακα. Δεν αναγνωρίζουμε τις ορδές γραικορωμιών, που ζουν ανάμεσά μας, ως ομοεθνείς μας.

Σε όσους πάσχουν από ιδεολογική μυωπία, αυτό, ίσως ακούγεται κάπως «ανθελληνικό». Κάθε άλλο όμως. Για εμάς, ο ακριβής προσδιορισμός του Ελληνισμού και η διάκρισή του από τη βιομάζα ελληνοφώνων ανατολιτών που έχουν εγκατασταθεί στον ελλαδικό χώρο και βαφτίστηκαν αυθαίρετα Έλληνες, όπως οι βουλγαροαλβανοί των Σκοπίων βαφτίζονται σήμερα Μακεδόνες, αποτελεί την επιτομή προάσπισης της ελληνικότητας. Μιας ελληνικότητας, που βάσει της δικής μας θεώρησης των πραγμάτων, ταυτίζεται απόλυτα με τον αριανισμό.

Μέσα, λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο εννοιολογικής αναντιστοιχίας φυλής και εθνικότητας, γεννάται εύλογα το ερώτημα του πως μπορεί να καθοριστεί η ελληνικότητα ή η μη ελληνικότητά κάποιου και με ποια κριτήρια, εν έτει 2021. Επειδή για εμάς ο Ελληνισμός δεν οριοθετείται ούτε «εγκιβωτίζεται» σε εθνικότητες, συνειδήσεις, κρατικές οντότητες και γεωγραφικούς χώρους, αλλά αποτελεί δυνάμει κτήμα κάθε λευκού Ευρωπαίου, οι προϋποθέσεις «απόδοσης» ελληνικότητας είναι οι εξής:

1) βιολογικές – φαινοτυπικές: για να θεωρηθεί κάποιος Έλληνας πρέπει να έχει καθαρό άριο φαινότυπο χωρίς κάποια «περίεργη» εξωευρωπαϊκή πρόσμειξη.

2) συμπεριφορικές – πολιτισμικές: Ο Έλληνας οφείλει να έχει ευγενή συμπεριφορά (κάτι πραγματικά δυσεύρετο σήμερα) και να απέχει από κάθε εκφυλιστικό σύνδρομο ή παρακμιακό κατάλοιπο που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη μεταμοντέρνα εποχή. Όσο άριο φαινότυπο και αν έχει κάποιος, από τη στιγμή που έχει ανάρμοστη συμπεριφορά και υποδεέστερο πολιτιστικό κώδικα που παραπέμπει σε νεγρισμό, κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, ασπάζεται ανατολίτικες αβρααμικές θρησκείες που υποβιβάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, βρίσκει τα νυχτερινά κέντρα ως ποιοτική μορφή διασκέδασης κ.α, τότε αυτομάτως απεμπολεί την ελληνικότητά του.

3) πνευματικές: το κριτήριο αυτό σχετίζεται με την κριτική σκέψη και την υπερβατική αντίληψη των πραγμάτων. Όσο οξύτερη αντίληψη και δημιουργικότητα διαθέτει κάποιος, τόσο υψηλότερο βαθμό ελληνικότητας φέρει κατ’ αναλογία.

4) ψυχικές: η ελληνικότητα χαρακτηρίζεται από υψηλό ψυχικό σθένος που ωθεί τον λευκό άνθρωπο σε ζωτική δράση και ηρωικό τρόπο ζωής. Προς άρση παρανοήσεων, όταν ένας από τους τελευταίους ιεραποστόλους του Ελληνισμού, ο Ιωάννης Συκουτρής, έκανε λόγο για ηρωικότητα, δεν εννοούσε τον άγονο στρατοκαυλισμό ή τη ρηχή επίδειξη χουλιγκανικής βιαιότητας που ενδεχομένως έχουν ορισμένοι κατά νου. Ο ηρωισμός κάποιου φαίνεται από τις απλές περιστάσεις που όλοι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στην απλή καθημερινότητά μας. Να υπερασπιστείς με αξιοπρέπεια την οικογένεια, τους συναγωνιστές, τους φίλους, την κοπέλα και την προσωπική τιμή σου, ακόμα και στις δυσχερέστερες συνθήκες. Να λάβεις ορθές και δίκαιες αποφάσεις, παρά τις οδυνηρές επιπτώσεις που γνωρίζεις ότι θα επέλθουν. Να αγαπάς την ευθύνη και να μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου όταν οφείλεις να δράσεις.

Λαμβάνοντας ως κριτήρια τις ανωτέρω προϋποθέσεις, συνάγεται ότι η ελληνικότητα, πέρα από την αδιαπραγμάτευτη βιολογική της διάσταση, ενέχει και μια επίκτητη: αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα πολυεπίπεδης αυτοβελτίωσης για όλους μας. Σχεδόν ουδείς μπορεί, αντικειμενικά, να πληροί όλες αυτές τις προδιαγραφές στον υπέρτατο βαθμό. Είναι χρέος, εντούτοις, προς την ιερή μας κληρονομιά να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση και να μεταβιβάσουμε την παρακαταθήκη αυτή στους επιγόνους που θα αφήσουμε.

Καταδικάζουμε τον φυλοκτόνο εθνικισμό, που, ιστορικά, εργαλειοποιήθηκε ποικιλοτρόπως από τον γνωστό γαμψομύτη αργυραμοιβό ως μηχανισμός επιβολής του «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στα έθνη της λευκής φυλής. Προκρίνουμε την οργανική ενότητα όλων των υπο-ομάδων της ευρωπαϊκής ομοεθνίας. Αγωνιζόμαστε για μια ελεύθερη, ακηδεμόνευτη και λευκή Ευρώπη που θα σπάσει τα τοκογλυφικά δεσμά των «περιούσιων» αιωνίων παρασίτων και, στο πλαίσιο της επιβεβλημένης φυλετικής αλληλεγγύης, θα βρει την αυτοπραγμάτωσή της. Ευχόμαστε αργό και βασανιστικό θάνατο σε όλες τις αμοιβάδες της ακροδεξιάς που, είτε ενσυνείδητα είτε λόγω θολωμένης κρίσης, καλλιεργούν το μίσος ανάμεσα σε ομόφυλους αλλοεθνείς λαούς, σε ένα κομβικό χρονικά σημείο που ο αφανισμός όλων μας είναι επί θύραις.

Όλοι αυτοί οι συμπλεγματικοί κηφήνες, όπως τονίσαμε και πιο πάνω, δεν είναι ομοεθνείς μας. Οι δικοί μας ομοεθνείς είναι όλοι οι λευκοί που έχουν συνείδηση της βιολογικής τους υπόστασης και αναγνωρίζουν τον ελληνισμό ως τον υπέρτατο βαθμό εξύψωσης και έκφρασης της καυκάσιας φυλής, όπως ακριβώς ο Χίτλερ, όταν τόνιζε πως «Αν μας ρωτήσει κανείς για τους προγόνους μας πρέπει να τον παραπέμπουμε πάντοτε στους Έλληνες».

Είναι οι 300 Σπαρτιάτες και οι 700 Θεσπιείς που έπεσαν μέχρι ενός ενάντια στα βαρβαρικά στίφη της πολυφυλετικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Είναι οι Έλληνες της Σαλαμίνας και του Μαραθώνα. Είναι οι Έλληνες που, ευρισκόμενοι υπό τη βάναυση κατοχή της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αντιστάθηκαν στο δια πυρός και σιδήρου επιβληθέν ιουδαιοχριστιανικό δόγμα και αντέταξαν, μέχρι τέλους, τον αυτοπροσδιορισμό «Έλλην» έναντι του «Ρωμιός». Είναι οι Βενετοί, οι Γενουάτες, οι Σάξονες, οι Σκανδιναβοί και οι Νορμανδοί που θυσιάστηκαν, μαζί με τους Κρήτες του Σφακιανού Μανούσου Καλλικράτη, στην απέλπιδα προσπάθεια ανάσχεσης της ισλαμικής επέλασης του 1453. Είναι οι αγροκτηνοτροφικοί πληθυσμοί των Βαλκανίων, που τον 19^ο αιώνα αποτίναξαν τον οθωμανικό ζυγό, ορμώμενοι από τις νοερές νεοαναδυόμενες εθνικές ταυτότητες που προϋπήρχαν και αναπτύχθηκαν. Είναι οι φιλέλληνες που κατέφτασαν ανιδιοτελώς από κάθε γωνία της Ευρώπης και συνετέλεσαν τα μέγιστα στον αιματηρό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Είναι οι γαλλόφωνοι τελευταίοι υπερασπιστές του Βερολίνου της Μεραρχίας «Charlemagne». Είναι ο αιώνιος λευκός Ευρωπαίος που βάλλεται και αντιστέκεται.

Έτσι και εμείς, εμφορούμενοι σήμερα από την ίδια βιοθεωρία, οφείλουμε να ακολουθήσουμε αυτό το αρχετυπικό παράδειγμα, δικαιώνοντας την παρακαταθήκη τους. Και με την ίδια μας τη ζωή, αν χρειαστεί. Τώρα, που σύντομα η Ευρώπη δε θα υπάρχει, όπως τη γνωρίσαμε. Τώρα, που το καρκίνωμα του πολιτιστικού μαρξισμού έχει διαβρώσει και τα τελευταία κύτταρα των ευρωπαϊκών εθνών. Τώρα, που η λευκή εργατική τάξη πλήττεται από τη ζούγκλα του φιλελευθερισμού, εμπαίζεται από τους εργατοπατέρες της αριστεράς και αντικαθίσταται βαθμιαία από τις αφροασιατικές ορδές εισβολέων. Τώρα, που η ασκούμενη βιοτρομοκρατία έχει μετατρέψει τις πόλεις μας σε ανεπαίσθητες φυλακές. Τώρα, που το οργουελιανό 1984 λαμβάνει σάρκα και οστά. Τώρα, που βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το τέλος.

Σ.Λ