Darkwood - Ένα τραγούδι για το ρομαντικό ιδεώδες του Αίματος και της Γης

Ένα τραγούδι ρομαντικού ιδεαλισμού που αποτυπώνει τον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο όσων μάχονται υπέρ βωμών και εστιών, νιώθοντας τον θάνατο να τους πλησιάζει αργά και βασανιστικά. Ύστατη συντροφιά σε τέτοιες στιγμές είναι η αγκάλη του φυσικού περιβάλλοντος που τους εξέθρεψε από παιδιά, η "γλυκιά" ιδιαιτερότητα των εποχικών εναλλαγών του και η μνήμη της παράδοσης που θ' αφήσουν πίσω τους. 

"The past hangs above us like a bloody sword. We are overshadowed by the pain of war, hindered love for our homeland and forgotten beauty of tradition and nature".

Anton Drexler: Το πισώπλατο μαχαίρωμα της Γερμανίας από τον Διεθνή Σιωνισμό

 

Όπως ορθά επισημαίνουν ορισμένοι μελετητές της ευρωπαϊκής μεσοπολεμικής περιόδου, δε μπορούν να γίνουν αντιληπτά τα αίτια ξεσπάσματος του Β.Π.Π., αν δεν κατανοηθούν προηγουμένως τα γεωπολιτικά αποτελέσματα του Α.Π.Π., αλλά και οι κρατούσες αντιλήψεις της εποχής σχετικά με το πως ακριβώς αυτά προέκυψαν. Στο πλαίσιο αυτό, το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο «Mein politisches Erwachen» (Η Πολιτική μου Αφύπνιση) του ιδρυτή του NSDAP, Anton Drexler, αποτελεί το πρώτο μέρος μιας σειράς άρθρων που θ’ ακολουθήσουν σχετικά τα αίτια του Β.Π.Π., ενόψει της επετείου ενάρξεώς του την 1^η Σεπτεμβρίου. Ο προκάτοχος του Χίτλερ κατακεραυνώνει την ολοκληρωτική -όπως διαφαίνεται στον λόγο του- επιρροή του διεθνούς εβραϊσμού στις κυβερνήσεις των εθνών (συμπεριλαμβανομένου και του γερμανικού), κάνοντας λόγο για διακρατική συνωμοσία κατά της Γερμανίας που υπήρξε απόρροια της Διακήρυξης Μπάλφουρ. Η δημοσίευση του αποσπάσματος έχει ως στόχο την ιστορική κατανόηση της οπτικής πολλών Γερμανών του μεσοπολέμου, καθώς η αντίληψη περί εβραϊκής συνωμοσίας υπήρξε ευρέως διαδεδομένη και αποτέλεσε το αδιαφιλονίκητο επικοινωνιακό όπλο της πολιτικής του NSDAP, που την κατήγγελε απερίφραστα, απαιτώντας την παραδειγματική τιμωρία των υπαιτίων. Τη μετάφραση επιμελήθηκε ο συναγωνιστής Γιάννης.

«Αυτοί αποτελούν μια φυλή -που θα ήταν προτιμότερο να τους αποκαλεί κάποιος έθνος- η οποία για περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια δεν κατέχει πλέον το δικό της κράτος, αλλά αντ’ αυτού, είναι διασκορπισμένη σε όλο το εύρος της γης – οι Εβραίοι. Όχι σαν χωρικοί, αγρότες, τεχνίτες, όχι σαν εργάτες σε ανθρακωρυχεία, κατασκευές και εργαστήρια. Ο Εβραίος δεν ενεργεί ποτέ παραγωγικά, αλλά θα είναι πάντα ο εργοδότης κρυμμένος πίσω από τις μετοχές μιας εταιρείας, ο πωλητής όλων των πνευματικά και χειρωνακτικά παραγόμενων αγαθών της ανθρωπότητας. Φτωχός ζητιάνος φαινομενικά, αλλά ο πιο πλούσιος σε ακαθαρσία, απληστία και νοσηρότητα, διείσδυσε σε ποικίλες θέσεις, κατέκτησε σύντομα την αγορά και έγινε ο «απαραίτητος» τραπεζίτης σε όλα τα εθνικά κράτη, τόσο για την οικονομία όσο και για την πολιτική εξουσία.

Η όψιμη αλβανολαγνεία της ακροδεξιάς

Του Stephan Nagelic

Ένα από τα πολλά παράδοξα του λεγόμενου εθνικιστικού χώρου είναι ότι, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία διακρίνεται από έντονα αντιαλβανικά αισθήματα (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα ακροατήριο 10000 πολιτικοποιημένων εθνικιστών, ζήτημα είναι αν υπάρχουν 50 αλβανόφιλοι ανάμεσά τους), παρατηρείται ένας σταθερός πυρήνας ενεργών ατόμων που διακρίνεται από φλογερή αλβανολαγνία. Το που ακριβώς οφείλεται αυτό, είναι κάτι που θα έπρεπε να βάλει σε προβληματισμό τον εθνικά σκεπτόμενο κόσμο.

Η αλήθεια είναι ότι, μετά τον αντίκτυπο που είχε στον ελληνικό λαό η δολοφονία του Κατσίφα από τους Αλβανούς πραιτωριανούς του Έντι Ράμα, τα συγκεκριμένα πηγαδάκια του «χώρου» έκριναν σκόπιμο να παραμερίσουν τα φιλοαλβανικά τους αισθήματα, ώστε να αδράξουν επικοινωνιακά την πολιτική προοπτική που τους παρουσιάστηκε (που εν τέλει ούτε αυτό κατάφεραν, μιας και η αδερφή του Κατσίφα πολιτεύτηκε με τον Βασίλη Λεβέντη, ενώ οι μπατριώτες των συλλαλητηρίων για το μακεδονικό ζήτημα που φώναζαν ρυθμικά το όνομά του, προτίμησαν τελικά την εκλογική αγκαλίτσα της ΝΔ), φορώντας πρόσκαιρα την προβιά του αλβανοφάγου.

Η φυλετική αντίληψη του εθνικοσοσιαλισμού

Στο παρακάτω πόνημα του 1938, ο υπεύθυνος φυλετικής πολιτικής του Τρίτου Ράιχ, Dr. Walter Gross, εξηγεί αναλυτικά και εμπεριστατωμένα τη φυλετική σκέψη του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος, δίνοντας απαντήσεις για όλα όσα του καταλογίζονται, μέχρι και σήμερα, από τις αστικές φιλελεύθερες "δημοκρατίες" των νικητών. Πρόκειται ουσιαστικά για τον αντίλογο που δεν ακούστηκε ποτέ, σε κανένα τηλεοπτικό ή έντυπο μέσο του μεταπολεμικού κόσμου. Τη μετάφραση επιμελήθηκε ο συναγωνιστής Θ.Γ.

Από τον Δρ. Walter Gross,

Επικεφαλής του Γραφείου Ράιχ για τον  Διαφωτισμό στην Πολιτική του Πληθυσμού και τη Φυλετική Πρόνοια

Απ' όλα τα μέτρα που εισήχθησαν στη νέα Γερμανία, αυτά που σχετίζονται με την εθνικοσοσιαλιστική φυλετική πολιτική προκάλεσαν τη μεγαλύτερη αναταραχή παγκοσμίως, γιατί εδώ ένα κράτος έβαζε τα πόδια του σε μονοπάτια που μέχρι τώρα ήταν σχεδόν ανέπαφα και οδηγούσε σε ανέγγιχτα μέρη, των οποίων οι στόχοι ήταν από πολλές απόψεις ικανές να συγκρουστούν με καθιερωμένες φιλελεύθερες θέσεις. Η σχετική νομοθεσία χρησίμευσε για να ενισχύσει και να φέρει εις πέρας αυτούς τους στόχους και, επομένως, δεν ήταν περίεργο ότι - τουλάχιστον στην αρχή - αυτή η συγκεκριμένη φάση της εθνικοσοσιαλιστικής ανοικοδόμησης συνάντησε  παρεξήγηση και προκατάληψη σε παγκόσμιο επίπεδο. Εν τω μεταξύ, είμαστε χαρούμενοι που μπορούμε να διακρίνουμε ότι άλλα έθνη έχουν συνειδητοποιήσει πως η Γερμανία, πράγματι, ακολουθεί νέους δρόμους, αλλά είναι σωστοί και απαραίτητοι. Kαι περισσότερο από αυτό, η Γερμανία έχει από πολλές απόψεις χαράξει μία διαδρομή και για τους άλλους, Πρέπει να αναφερθεί μόνο ο νόμος μας για την πρόληψη της μετάδοσης κληρονομικών νόσων (νόμος στείρωσης) που ακολουθήθηκε στη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Δανία και τη Φινλανδία από παρόμοιους νόμους ή σχέδια προτάσεων. Ωστόσο, κανείς δεν θα καταλάβει πλήρως ή θα συμπαθήσει τη νομοθεσία μας, αν δεν είναι εξοικειωμένος πλήρως με τη θεμελιώδη αλλαγή στη φιλοσοφική αντίληψη της ζωής που συνοδεύει τον εθνικοσοσιαλισμό υπό το φως της ιστορίας.

Το Μανιφέστο του Gottfried Feder για την κατάργηση της σκλαβιάς του τόκου

Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από το Μανιφέστο του Gottfried Feder για την κατάργηση της δουλείας του τόκου, το οποίο μετέφρασε πρόσφατα ο σύντροφος Φ.Γ. (μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf εδώ). Ο οικονομολόγος του Τρίτου Ράιχ κατακεραυνώνει τη διεθνή παρασιτική πλουτοκρατία που αφαιμάζει οικονομικά τους λαούς μέσα από τη "διαβολική" επινόηση του δανειακού κεφαλαίου και των επιτοκίων, καθώς επίσης και την ανεπάρκεια των μπολσεβίκων (τον σοσιαλισμό των οποίων θεωρεί ψευδεπίγραφο) να αποτελέσουν αντίδοτο στο δηλητήριο του μαμωνιστικού καπιταλισμού. Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, αντιτάσσει την οδό του εθνικού σοσιαλισμού.

Από το εισαγωγικό κεφάλαιο «Το Μανιφέστο για την Κατάργηση της σκλαβιάς του Τόκου των Χρημάτων»

«Η κύρια πηγή ισχύος του Μαμωνισμού είναι η ακούραστη και ατελείωτη ροή πλούτου που δημιουργείται μέσω του τόκου.

Ο διεθνής χρυσός γεννήθηκε από αυτήν την πέρα για πέρα ανήθικη ιδέα του τόκου των δανείων. Η πνευματική και ηθική ιδιοσυστασία που εγέρθηκαν από την απληστία για τόκο και κερδοσκοπίες κάθε είδους, έχουν οδηγήσει ένα μέρος της αστικής τάξης στον τρομακτικό βούρκο. Η ιδέα του τόκου των δανείων είναι η διαβολική επινόηση του μεγάλου δανειακού κεφαλαίου, που καθιστά εφικτή από μόνη της την τεμπέλικη ζωή μιας μειοψηφίας πλουσίων ανθρώπων εις βάρος των παραγωγικών λαών και του εργατικού δυναμικού, έχει οδηγήσει σε βαθιές, ασυμβίβαστες αντιπαλότητες, στο ταξικό μίσος από το οποίο προέκυψε ο εμφύλιος αδελφοκτόνος πόλεμος.

Η Οικονομική και Κοινωνική Πολιτική στον Εθνικοσοσιαλισμό (Μέρος Β')

Γράφει ο εθνοκοινωνιστής από τον Λαϊκό Παρατηρητή

Όπως είδαμε στο προηγούμενο μέρος του άρθρου, ο Εθνικοσοσιαλισμός επιδίωξε την ενίσχυση της μικρής και μεσαίας παραγωγικής δράσεως και την αποδυνάμωση του μεγάλου τυχοδιωκτικού κεφαλαίου. Πρέπει να τονιστεί ότι η αποδυνάμωση αυτή δεν στοχεύει στην εξόντωση της μεγάλης επιχειρήσεως καθώς τα πλεονεκτήματα της αναγνωρίζονται απολύτως από τους Εθνικοσοσιαλιστές. Παρόλα αυτά, εφόσον ο σκοπός είναι η άντληση των οφελών αυτής από το έθνος, οφείλει το Εθνικοσοσιαλιστικό κράτος να εξασφαλίσει τις άριστες δυνατές συνθήκες στον ιδιώτη και τον εργάτη, έτσι ώστε να δημιουργούν οι προϋποθέσεις για την μέγιστη δυνατή συνεργασία των δύο ομάδων. Επί της ουσίας οι Εθνικοσοσιαλιστές επιδίωξαν την ρύθμιση των σχέσεων εργοδότη και εργάτη επί εντελώς νέων βάσεων και εν τέλει την δημιουργία ενός νέου εργατικού δικαίου. 

 Σε αυτό το μέρος του άρθρου θα προβούμε σε ανάλυση των μέτρων που έλαβε ο Εθνικός Σοσιαλισμός για την διευθέτηση του κοινωνικού ζητήματος. 

Σατανική σύμπτωση ή προφητικό χάρισμα;

5 μήνες μετά

 Για την ιστορία, ξεκαθαρίζουμε ότι καμία προσωπογραφία ήρωα της επανάστασης δεν υπέστη βεβήλωση από μέλος μας. Εκτός και αν πρέπει να θεωρηθεί ηρωική μορφή ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε που, όπως μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά σε σχετικό άρθρο μας, αναθεμάτισε τέσσερις φορές την ελληνική επανάσταση και εξέδωσε προηγουμένως διάταγμα, το οποίο απαγόρευε στους Ρωμιούς υπηκόους να βαφτίζουν τα παιδιά τους με ελληνικά ονόματα.  Όσους διαφωνούν, τους παραπέμπουμε στα απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

«Οι μινίστροι και ο κλήρος εμπήκαν εις το πιλάφι μαζί με τον Σουλτάνο και έτρωγαν. Έτσι ο λαός έμεινε εις την τυραννίαν των τριωνών, Σουλτάνου, αρχόντων και κλήρου»

«Ο Σουλτάντος λαμβάνει την ιδέα να κόψη τον λαόν. Ο πατριάρχης κάμει παρατηρήσεις και λέγει: ‘’Τι πταίει ο λαός; Να σκοτώσωμεν τους πρωταιτίους, τους κακούς’’ (…) Τότε κάμνει ένα φερμάνι ο Σουλτάνος να σκοτώσουν τους κλέφτας. Αφοριστικό έρχεται του Πατριάρχου δια να σηκωθεί ο όλος ο λαός, κι έτσι εκινήθηκεν όλη η Πελοπόννησος. Τούρκοι και Ρωμιοί κατά των Κολοκοτροναίων»

Οι αγγλοκίνητοι antinazi της 4ης Αυγούστου

 

Δύο εκ των συνηθέστερων συνθηματολογικών - μιμιδιακών φληναφημάτων, που είθισται να ακούμε κάθε χρόνο την τρέχουσα ημερομηνία, αφορούν το περίφημο «κοινωνικό έργο» που άφησε πίσω του το τεταρτοαυγουστιανό καθεστώς και τον «ακραιφνή» φασιστικό του χαρακτήρα. Ως προς το μύθευμα του υποτιθέμενου κοινωνικού έργου, αναλύθηκε διεξοδικά σε σχετικό άρθρο που αναρτήσαμε πριν τρεις μήνες, όπου γίνεται εκτενής αναφορά στη σύμβαση cooper (μια πρώτη μορφή μνημονιακής δέσμευσης της Ελλάδας, βάσει της οποίας εκποιήθηκε εξ’ολοκλήρου ο ενεργειακός πλούτος της χώρας σε όμιλο αμερικανικών εταιρειών από το 1940 έως το 2010, που, όλως τυχαίως, ανακοινώθηκε στο Καστελόριζο η είσοδος μας στο ΔΝΤ), στην ολική αποπληρωμή και αύξηση των επιτοκίων του εθνικού χρέους (από 40 σε 45%) στις αγγλοεβραϊκών συμφερόντων τράπεζες κατόπιν συμφωνίας με τον Ρότσιλντ, την αυθαίρετη οικειοποίηση προγενέστερων σοσιαλιστικών νομοθετημάτων και άλλα «ωραία» που καλούμε το αναγνωστικό κοινό να μελετήσει απροκατάληπτα.

Σήμερα, θα καταπιαστούμε γύρω από το αν και κατά πόσο δύναται να θεωρηθεί φασιστικό ή έστω εθνικό το εν λόγω καθεστώς, καθώς επίσης και με τις καταβολές γεννέσεώς του. Κατά κανόνα, το ευρύ κοινό αναγιγνώσκει και ερμηνεύει τα ιστορικά γεγονότα με προσωποκεντρικά κριτήρια (όπως ακριβώς πράττει και στο πεδίο των συγκαιρινών πολιτικών του επιλογών), εστιάζοντας στην πολιτικοστρατιωτική φυσιογνωμία του Ιωάννη Μεταξά. Για εμάς, μια τέτοια ανάγνωση είναι κενή ιστορικού νοήματος, διότι ο Μεταξάς δεν υπήρξε, παρά ένα άβουλο εκτελεστικό όργανο του διεθνούς αγγλοσιωνιστικού φιλελευθερισμού, χωρίς καμία απολύτως αυτεξουσιότητα επιλογών, πλην δευτερευόντων, ήσσονος σημασίας ζητημάτων εσωτερικής οργάνωσης. Αυτοί άλλωστε τον διόρισαν απευθείας «δικτάτορα», καθώς, ως γνωστόν, ουδέποτε κατέλαβε την εξουσία μέσω κάποιου πραξικοπήματος. Συνέπλευσε με πρωτοφανή ευσυνειδησία δουλοπρέπειας με όλες τις διαταγές που το δόθηκαν και ουδέποτε αντιτάχθηκε, έστω και λίγο, στις επιβουλές των αφεντικών του.