Η νεοφιλελεύθερη ομογενοποίηση του ελλαδικού πολιτικού σκηνικού (μια πολιτική ερμηνεία για τη διαφαινόμενη εκλογή Κασσελάκη)

 

Πριν τρεις μήνες, μετά το πέρας των εκλογών, αναρτήσαμε την, επ' αυτών, τοποθέτησή μας με τίτλο "Ο χώρος εάλω". Μια ανακοίνωση που, εκείνη τη χρονική στιγμή, φάνηκε ίσως πεσσιμιστική, αγγίζοντας κατά κάποιους τα όρια της υπερβολής. Με την παρέλευση ολίγων μόλις εβδομάδων, ωστόσο, οι τότε ενθουσιώδεις θριαμβολογούντες, βλέποντας το ευοίωνο αφήγημά τους να καταρρέει σαν τραπουλοχαρτα, επιδόθηκαν σε πολύ "βαρύτερους" χαρακτηρισμούς. Το ποντίκι του εθνικισμού ωστόσο, παρά τη φαινομενική πολιτική του ευελιξία, είχε ήδη πιαστεί στη φάκα του καθεστώτος. Όλα όσα έπονται μέχρι και σήμερα δεν είναι παρά ενσυνείδητη καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και φρουδων προσδοκιών. 

Λίγους μήνες αργότερα, μετά την επιτυχημένη νεοφιλελευθεροποίηση του εθνικιστικού χώρου μέσω του διεθνώς προωθούμενου νεοεθνικισμού, ακολούθησε και η de facto άλωση της, κατ' όνομα, "αντιπολίτευσης". Οι όποιες διαφοροποιήσεις μπορούν να υφίστανται βέβαια ανάμεσα στον γαλάζιο και τον ροζ ΣΥΡΙΖΑ (ή στη ροζ και τη γαλάζια ΝΔ αν προτιμάτε) έχουν εξαλειφθεί προ πολλού. Είναι σαν τα σχέδια ρούχων που έχουν επακριβώς πανομοιότυπα χαρακτηριστικά, διαφέροντας μόνο στο χρώμα. 

Αυτό που συμβαίνει ωστόσο με τη διαφαινόμενη εκλογή Κασσελακη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή την ανάληψη των εθνικιστικών σκήπτρων από τον Στίγκα δεν επισφραγίζει απλώς μια ταυτόσημη διαπαραταξιακη ατζέντα που προ πολλού, άλλωστε, υφίσταται. Σηματοδοτεί ουσιαστικά την μετάλλαξη της εθνικιστικής και αριστεριζουσας πολιτικής κουλτούρας. Μια εις βάθος μετάλλαξη που δεν παραμορφώνει απλώς την πολιτική τοποθέτηση, αλλά επεκτείνεται και στον τρόπο σκέψης, τις διαχρονικές αξίες και τα αισθητικά πρότυπα που χαρακτηρίζουν κάθε κίνημα με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, έστω και στο επίπεδο του αστικού στερεότυπου. 

Μιας πολιτικής κουλτούρας που αναμφίβολα δεν ενσαρκώθηκε αξιοπρεπώς ούτε από τους προγενέστερους αρχηγούς των εν λόγω σχημάτων, οι οποίοι προσπαθούσαν, εντούτοις, να τηρούν κάποια στοιχειώδη προσχήματα στον απαραίτητο βαθμό, ώστε να "εγκλωβίζουν" τους αφελείς και αιθεροβαμονες ακροατές τους και να συντηρούν την πολιτική τους ύπαρξη. Στην εποχή ολικής ομογενοποίησης που διανύουμε όμως, ακόμα κι αυτά τα στοιχειώδη προσχήματα περιττεύουν. 

Από τη σημερινή μας παρουσία στο συλλαλητήριο για τις νέες ταυτότητες.

 

Παρά τις εξυπακουομενες διαφωνίες μας με τους διοργανωτές, την ανθρωπογεωγραφία και πολλά άλλα χαρακτηριστικά του συλλαλητηρίου, δώσαμε το παρών προκειμένου να θέσουμε το ζήτημα στην βαθύτερη αξιακη του βάση, διαφοροποιούμενοι από τις γνωστές δεισιδαιμονίες που εργαλειοποιουνται από το καθεστώς για να γραφικοποιησει τις εύλογες κοινωνικές αντιδράσεις. Οι νέες ταυτότητες δεν είναι το πρόβλημα καθεαυτό. Αποτελούν ωστόσο έναν προπομπό - μεταβατικό στάδιο για όσα δυστοπικα έπονται. Κάθε "ζωντανός" πολίτης που σέβεται την ανθρώπινη υπόστασή του οφείλει να αντιδράσει. 

Παρέμβαση συναγωνιστών στη Θεσσαλονίκη ενάντια στον ελλαδικό αντιφασιστικό εθνικισμό

 

Μια εκ των ρήσεων που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους εν Ελλάδι εθνικιστές είναι η περίφημη φράση του πεζογράφου Στρατή Μυριβήλη ότι ο ενσυνείδητος μπολσεβίκος παύει αυτομάτως να είναι Έλλην. Μια διαπιστωμένη ιστορική πραγματικότητα που κάποιοι οψιμως δείχνουν να αγνοούν. Είναι τα ακροδεξιά κουνάβια που τη μια μέρα συναθροίζονται στον Γράμμο για να γιορτάσουν την ήττα των συμμοριτών - εγκαθίδρυση της αμερικανοκρατιας και την επόμενη, είτε ηδονιζονται με τα σφυροδρέπανα που υψώνουν τα νεοσοβιετικα στρατεύματα του Πούτιν στην Ουκρανία -αποδιδοντας μάλιστα υψηλές τιμές και σε αποθανόντα κομμουνιστή του Καντιροφ- είτε σπεύδουν να καταδικάσουν την πρόσφατη δολοφονία ενός antifa οπαδου, χωρίς καν να γνωρίζουν την πραγματική ταυτότητα του δράστη, απλά και μόνο για να ενώσουν τις φωνές τους με τον συρφετό της πλειοψηφίας. Ενός οπαδού που, κατ' ατυχή γι' αυτόν σύμπτωση υπήρξε θύμα και όχι θύτης στο σκηνικό και, βεβαιότατα, δε θα είχε ανάλογη στάση αν ο αποθανών ήταν εθνικιστής (πολλώ δε μάλλον εθνικοσοσιαλιστής). 

Ο αντικομμουνισμός άλλωστε της αστικής ακροδεξιάς ανέκαθεν ήταν κιβδηλος και περιστασιακός. Από τον Ιωάννη Μεταξά που είχε προτείνει επισήμως συγκυβέρνηση στους κομμουνιστές μετά τη μικρασιατική καταστροφή εν ονόματι του αντιβενιζελισμου (στους κομμουνιστές που είχαν χαρακτηρίσει ιμπεριαλιστική την μικρασιατική εκστρατεία και πανηγύρισαν στον Ριζοσπάστη την ατυχή έκβασή της..) και εξόπλισε τους μπολσεβίκους κατά τον ισπανικό εμφύλιο, μέχρι τον Ίωνα Δραγούμη που θεωρούσε τους Σπαρτακιστες της Ρόζα Λούξεμπουργκ ως την "αυγή του μέλλοντος", αιτούμενος μάλιστα να αρθρογραφήσει στην "πατριωτική" φυλλάδα του Ριζοσπάστη.