Η νεοφιλελεύθερη ομογενοποίηση του ελλαδικού πολιτικού σκηνικού (μια πολιτική ερμηνεία για τη διαφαινόμενη εκλογή Κασσελάκη)

 

Πριν τρεις μήνες, μετά το πέρας των εκλογών, αναρτήσαμε την, επ' αυτών, τοποθέτησή μας με τίτλο "Ο χώρος εάλω". Μια ανακοίνωση που, εκείνη τη χρονική στιγμή, φάνηκε ίσως πεσσιμιστική, αγγίζοντας κατά κάποιους τα όρια της υπερβολής. Με την παρέλευση ολίγων μόλις εβδομάδων, ωστόσο, οι τότε ενθουσιώδεις θριαμβολογούντες, βλέποντας το ευοίωνο αφήγημά τους να καταρρέει σαν τραπουλοχαρτα, επιδόθηκαν σε πολύ "βαρύτερους" χαρακτηρισμούς. Το ποντίκι του εθνικισμού ωστόσο, παρά τη φαινομενική πολιτική του ευελιξία, είχε ήδη πιαστεί στη φάκα του καθεστώτος. Όλα όσα έπονται μέχρι και σήμερα δεν είναι παρά ενσυνείδητη καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και φρουδων προσδοκιών. 

Λίγους μήνες αργότερα, μετά την επιτυχημένη νεοφιλελευθεροποίηση του εθνικιστικού χώρου μέσω του διεθνώς προωθούμενου νεοεθνικισμού, ακολούθησε και η de facto άλωση της, κατ' όνομα, "αντιπολίτευσης". Οι όποιες διαφοροποιήσεις μπορούν να υφίστανται βέβαια ανάμεσα στον γαλάζιο και τον ροζ ΣΥΡΙΖΑ (ή στη ροζ και τη γαλάζια ΝΔ αν προτιμάτε) έχουν εξαλειφθεί προ πολλού. Είναι σαν τα σχέδια ρούχων που έχουν επακριβώς πανομοιότυπα χαρακτηριστικά, διαφέροντας μόνο στο χρώμα. 

Αυτό που συμβαίνει ωστόσο με τη διαφαινόμενη εκλογή Κασσελακη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή την ανάληψη των εθνικιστικών σκήπτρων από τον Στίγκα δεν επισφραγίζει απλώς μια ταυτόσημη διαπαραταξιακη ατζέντα που προ πολλού, άλλωστε, υφίσταται. Σηματοδοτεί ουσιαστικά την μετάλλαξη της εθνικιστικής και αριστεριζουσας πολιτικής κουλτούρας. Μια εις βάθος μετάλλαξη που δεν παραμορφώνει απλώς την πολιτική τοποθέτηση, αλλά επεκτείνεται και στον τρόπο σκέψης, τις διαχρονικές αξίες και τα αισθητικά πρότυπα που χαρακτηρίζουν κάθε κίνημα με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, έστω και στο επίπεδο του αστικού στερεότυπου. 

Μιας πολιτικής κουλτούρας που αναμφίβολα δεν ενσαρκώθηκε αξιοπρεπώς ούτε από τους προγενέστερους αρχηγούς των εν λόγω σχημάτων, οι οποίοι προσπαθούσαν, εντούτοις, να τηρούν κάποια στοιχειώδη προσχήματα στον απαραίτητο βαθμό, ώστε να "εγκλωβίζουν" τους αφελείς και αιθεροβαμονες ακροατές τους και να συντηρούν την πολιτική τους ύπαρξη. Στην εποχή ολικής ομογενοποίησης που διανύουμε όμως, ακόμα κι αυτά τα στοιχειώδη προσχήματα περιττεύουν.