Το πνεύμα των Χριστουγέννων και η νόσος του καπιταλισμού

Η γιορτή των Χριστουγέννων αποτελεί κατ' ουσίαν μια σειρά παγανιστικών εθιμοτυπιών που, από επιβολής χριστιανισμού, έχουν επικαλυφθεί με αβρααμικό περίβλημα. Αν και, σε πρώτη φάση, τα παγανιστικά και χριστιανικά έθιμα συνυπήρχαν ως διακριτά θρησκευτικά δρώμενα, οι χριστιανοί υιοθέτησαν εντέχνως τα πρώτα ώστε να καταστούν οι δοξασίες τους οικειότερες προς την Ευρωπαϊκή παράδοση και να εναρμονιστούν με το φυλετικό μας ασυνείδητο. Διόλου τυχαία, εξάλλου, τα Χριστούγεννα συμπίπτουν, σχεδόν, ημερολογιακά με την εμβληματικότερη θρησκευτική γιορτή των Αρίων, το χειμερινό ηλιοστάσιο, ενώ η ημερομηνία εορτασμού τους, η 25η Δεκεμβρίου, είναι η μέρα εορτασμού διαφόρων ηλιακών θεοτήτων από τους αρχαίους προγόνους μας.

Έστω όμως και υπό το καθεστώς αυτής της παραμορφωτικής επικάλυψης που κάποιοι "εθνικιστές" ερμηνεύουν ως "αρμονικό πάντρεμα του αριανικού και ιουδαϊκού πολιτισμού", η βαθύτερη ουσία που παραδοσιακά εξέφραζε το πνεύμα των Χριστουγέννων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, δεν πρέπει να εκλαμβάνεται απαραιτήτως αρνητικά στο σήμερα. Στην εποχή χυδαίου υλισμού που ζούμε, άλλωστε, η θρησκευτικότητα έχει τη δική της ιδιαίτερη αξία.

Τον τελευταίο αιώνα, βέβαια, ακόμα κι αυτό το πάλαι ποτέ υγιές πνεύμα τείνει να "σβήσει". Η γιορτή που παραδοσιακά θρησκεύει την κατάνυξη, τον -καλώς εννοούμενο- ανθρωπισμό (ο πασιφισμός και η αγάπη προς τον πλησίον ναι μεν εισήλθαν στην κοσμοθεώρηση των Ευρωπαίων, χωρίς ωστόσο να "παραλύσουν" τα φυσικά ένστικτα αντίδρασης και τον φιλοπόλεμο χαρακτήρα τους), τη σύναψη - σύσφιξη ειλικρινών σχέσεων και τη διαγωγή λιτού βίου, σήμερα έχει υποκατασταθεί από ένα κακέκτυπο εμπορευματοποίησης και καταναλωτικής υστερίας.

Τα Χριστούγεννα του σύγχρονου κόσμου δεν είναι παρά η αποθέωση της καπιταλιστικής νόσου. Οι άνθρωποι, έμφορτοι υλιστικών ψευδαισθήσεων, σπεύδουν να δώσουν το "παρών" στην κούρσα της κατανάλωσης, γιατί η αγάπη πλέον κρίνεται με μέτρο το κόστος και την ποσότητα των δώρων κι όχι τον συμβολισμό ή το συναισθηματικό τους περιεχόμενο. 

Ο μαζάνθρωπος που θέλει πάντα να δείχνει «in» και φιλοτεχνεί επιμελώς το κοινωνικό του φαίνεσθαι, όσο κι αν υποκρίνεται, ταυτίζεται οντολογικά μάλλον με το (αντι)πρότυπο του Σκρουτζ παρά με κάποιον φιλόδωρο και ανιδιοτελή γενειοφόρο που πραγματώνει τις αγνές επιθυμίες των παιδικών ψυχών.

Οι πολίτες - υπήκοοι που γιορτάζουν τα Χριστούγεννα ομοιάζουν με τα ξωτικά που κατασκευάζουν χαρωπά και ατέρμονα τα δώρα - παραγγελίες των μικρών παιδιών στο εργαστήριο του Αϊ Βασίλη. Μια απεικόνιση που θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνευτεί, έστω και καθ' υπερβολή, ως ένα υποσυνείδητο μήνυμα για τους εργαζόμενους - είλωτες του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου κόσμου. Εργαζόμενους που θα παράγουν νυχθημερόν για μισθούς - χαρτζιλίκια και, αντί να αντιδρούν, θα είναι και ευγνώμονες.

Μέσα σε αυτή τη φρενίτιδα υποκριτικού ενθουσιασμού, αντιτάσσουμε ως εθνικοσοσιαλιστές το δικό μας, βαθιά αξιακό, πνεύμα των Χριστουγέννων. Το ηλιακό απολλώνιο πνεύμα που περνάει από τη σπαρτιατική πολιτεία και καταλήγει στον φωτοδότη του, ενός και μοναδικού, εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος. Το πνεύμα της τιμής, της λιτότητας και του δικαίου.