Ο Εύρυτος που έγινε Εφιάλτης. Από τους κέλτικους σταυρούς στο αστεράκι του Δαβίδ.

 

Το παρόν κείμενο θα δυσαρεστήσει, πιθανώς, την πλειοψηφία των αναγνωστών, κάτι που μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Ως ομάδα έχουμε στηρίξει, κατά το πρόσφατο παρελθόν, ορισμένες εκ των εικαστικών παρεμβάσεων του Εύρυτου, αναπαράγοντας τες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κινούμαστε. Επειδή όμως παρατηρούμε πως, τις τελευταίες μέρες, μεταλλάσσεται απροκάλυπτα σε κάτι τελείως διαφορετικό, καλό είναι να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Ο Εύρυτος είναι ένας ανώνυμος καλλιτέχνης που έγινε δέκτης ευρείας και απότομης δημοσιότητας. Έμεινε γνωστός ως ο «νεαρός γκραφιτάς της επανάστασης». Διαβλέποντας τη ραγδαία αυξανόμενη δημοφιλία του, έσπευσαν σαν ύαινες όλες οι συνιστώσες του πατριωτικού βόθρου να τον προσεταιριστούν. Βροχή οι followers και τα Retweet.

Με μια απλή βόλτα στον «τοίχο» του, καταλάβαινες ότι πρόκειται για έναν ακραιφνή εθνικιστή με διακριτική συμπάθεια στον εθνικοσοσιαλισμό. Μορφές της επανάστασης, κέλτικοι σταυροί, ελληνορθόδοξα εγερτήρια συνθήματα και σκληρή αντικομμουνιστική ρητορική συνέθεταν το περιεχόμενό των αναρτήσεων του. Το γνωστό συγκεχυμένο ιδεολογικό δόγμα «πίτα γύρω απ’ όλα» που κυριαρχεί στον χώρο εδώ και δεκαετίες. Σε κάθε περίπτωση, πίστευες ότι έχεις να κάνεις με έναν αγανακτισμένο νέο που μισεί το φυλοκτόνο κατοχικό καθεστώς και θέλει να περάσει τα αντιδραστικά του μηνύματα με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.

Η ταυτότητα αυτή, που περιγράφεται, άλλαξε άρδην τις τελευταίες μέρες. Λίγο τα άρθρα της Εφημερίδας των Συντακτών. Λίγο οι γνωστοί πολιτευτές της δεξιάς που τον καλόπιασαν και του «άνοιξαν» τα μάτια. Λίγο ο μπαμπάς στο σπίτι που έσπευσε να τον συνετίσει. Λίγο η δημοσιότητα και η προοπτική πολιτικής της εξαργύρωσης.. Ε, δε θέλει και πολύ. Ο Εύρυτος έγινε Εφιάλτης σε χρόνο Dete.

Αναπόφευκτα, όταν κάποιος πραγματοποιεί ακροδεξιά στροφή, δε γίνεται να αποφύγει και τα διαπιστευτήρια αντιναζισμού. Γιατί ως γνωστόν, ο αντιναζισμός, πέρα από τη συγκολλητική ουσία όλων των ερμαφρόδιτων σκουπιδιών, αποτελεί και το διαβατήριο για μια αγαστή πολιτική σταδιοδρομία στον εθνικιστικό χώρο. Θα περίμενε, λοιπόν, κάποιος να ακούσει  δηλώσεις αποκήρυξης και θολώματος του τύπου «το γκράφιτι δεν έχει τη δική μου υπογραφή», «ο παππούς μου πολέμησε στο ύψωμα 731», δεν είμαι ναζί, απλά αγαπάω την πατρίδα μου» κ.α. Και έτσι ακριβώς έγινε.

Ο Εύρυτος, πέρα από τα retweet αναρτήσεων του Πλεύρη και του Βελόπουλου (αλήθεια, αφού έλαβε δημοσιότητα, είδατε να κάνει retweet κάποιον «κακό φασίστα» του εθνικισμού, όλοι εσείς που τον λιβανίζετε νυχθημερόν;) έκανε ένα βήμα παραπάνω. Στο ακόλουθο σκρινσοτ που λάβαμε από φίλο, ο επίσημος γκραφιτάς της κυβέρνησης αναδημοσιεύει ανάρτηση συμπαράστασης προς το πρόσωπό του, προερχόμενη από έναν «κύριο» που, όπως μπορείτε να δείτε στα σημαιάκια που ποστάρει, δείχνει να έχει αξιοπρόσεκτα εθνοτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά..

Το πως συνάδει, βέβαια, ο εθνοκτονος θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λατρεύει ο "εκλεκτός" κύριος Ariel, που ανεβάζει ο Εύρυτος, με τις μορφές εθνικής ανεξαρτησίας που φιλοτεχνεί, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να μας το απαντήσει κάποια στιγμή, αν έχει την ευγενή καλοσύνη. Θα έπρεπε, επίσης, να γνωρίζει ότι ο Γρηγόριος ο Έ που αναπαριστά καλλιτεχνικά στους τοίχους -πέραν του γεγονότος ότι αποκήρυξε ανοιχτά την εθνεγερσία- μπορεί να συνελήφθη και να απαγχονίστηκε από τις οθωμανικες αρχές, αλλά την ατιμωτική του διαπόμπευση την "επιμελήθηκαν" με άκρατο σαδισμό κάποιοι "περιούσιοι" της εποχής, διασυροντας το πτώμα του και πετώντας το στη θάλασσα.

Καλή είναι, λοιπόν, η ζωγραφική εικονογράφηση των ηρώων της εθνεγερσίας. Όταν όμως, δε συνοδεύεται από ανάλογη ιδεολογική πίστη, τότε μάλλον καταντά προσβολή για τη μνήμη τους, παρά τίμηση.

Στο αμιγώς ιδεολογικό κομμάτι, δε θα σταθούμε ιδιαίτερα στην αποκήρυξη των εθνικοσοσιαλιστικών συμβόλων που χρησιμοποίησε. Ούτως ή άλλως, σε αυτό το ρωμέϊκο κρατίδιο διαβιούν ανάμεσά μας εκατομμύρια αντιναζί Ρωμιοί. Το να προστεθεί άλλος ένας δεν αποτελεί για’μας κάποιο ιδιαίτερο πλήγμα. Αυτό που μας ενοχλεί είναι η ασυνείδητη μεταχείρισή τους από τον κάθε τυχάρπαστο ακροδεξιό κρετίνο για να προσδώσει ριζοσπαστική χροιά στην ενέργειά του, την ίδια στιγμή που αγνοεί το περιεχόμενό τους και δεν έχει το σθένος να τα υπερασπιστεί την κρίσιμη ώρα. Αυτό δε σχετίζεται αποκλειστικά με τον συγκεκριμένο εικαστικό καλλιτέχνη, αλλά με διάφορους κλόουν του εθνικιστικού χώρου που ψαρεύουν σε θολά νερά.

Κάποιοι θα μας πείτε ότι στον πολιτικό αγώνα πρέπει να είμαστε χαμαιλεοντικοί, καθώς με πολιτικό όχημα τον εθνικοσοσιαλισμό δε μπορούμε να κερδίσουμε τις μάζες. Ακόμα όμως, και αν μπούμε σε μια τέτοια λογική -που μας βρίσκει τελείως αντίθετους- ο Εύρυτος δεν είναι παρά ένας ανώνυμος λογαριασμός του διαδικτύου. Δεν συνιστά κάποιο κίνημα που επιζητά ψήφους. Τι θα είχε να χάσει, επομένως, αν δεν αποκήρυσσε τους κέλτικους σταυρούς και τους υποστήριζε ως ιδεολογική τοποθέτηση; Η απάντηση είναι, απολύτως τίποτα.

Κλείνοντας, δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε ασχολίαστη την εικόνα του νεαρού που ασκεί το εικαστικό του ταλέντο, συνοδεία όλων των παρασιτικών φορέων της εξουσίας που μας καταδυναστεύουν (να σημειωθεί ότι ο δήμαρχος στηρίζεται από τη ΝΔ).  Η εικόνα αυτή, πέρα απ’το ότι αποτελεί αισθητική προσβολή για την αντεξουσιαστική φύση του γκράφιτι ως στάση ζωής, καταδεικνύει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την ιδεολογική ρηχότητα της εθνικιστικής ακροδεξιάς που, παρά τα όσα έχουν συμβεί, αδυνατεί να κατανοήσει ότι το κράτος, όταν δεν υπηρετεί τα συμφέροντα του έθνους, αυτομάτως καθίσταται ο πιο θανάσιμος εχθρός του. Όσο και αν δεν αρέσει σε πολλούς, δικαίως οι αριστεροί γελάνε με τέτοιες εικόνες. Το γεγονός ότι με λίγο διαδικτυακό bullying, ώθησαν έναν νεαρό εθνικιστή στην αγκαλιά της δεξιάς, τους καθιστά δικαίως νικητές σε αυτή την άτυπη επικοινωνιακή αναμέτρηση. Ο Ντεγκρέλ έχει βαρεθεί να επιβεβαιώνεται.

                                    Σ.Λ