Ίων Δραγούμης ο βαλκανατολίτης

 

«Μαλάκυνσις εγκεφάλου»· σύγχρονη Ελληνική αρρώστια που έρχεται από τις θέρμες (κοινώς ελιογενείς ή ελώδεις πυρετούς) και από το ραγιαδισμό (κοινώς ειλωτεία) των χαρακτήρων. Μονάχα όσοι έχουν αρβανίτικο ή κρητικό αίμα μέσα τους, αυτοί έχουν ζωή και νεύρα και μυαλό και πολλοί λιγοστοί από τους άλλους. Όλοι οι άλλοι Έλληνες είναι κουτοπόνηροι χωρατατζήδες ή εμβριθείς ηλίθιοι ή μαλάκια. Θέλουμε αριστοκρατία! Πρέπει να φτιαχτεί.»

Ίωνος Δραγούμη, Τα "κρυμμένα" ημερολόγια - Οκτώβριος 1912 - Αύγουστος 1913, σελ 131

Ο Ίων Δραγούμης υπήρξε μια αμφίπλευρη προσωπικότητα που διήλθε διάφορες φάσεις ιδεολογικής προσέγγισης. Και αυτό από μόνο του δεν πρέπει να εκληφθεί ως κάτι αρνητικό. Όπως έλεγε άλλωστε ο Κομφούκιος, μόνο οι βλάκες ή οι σοφότερες διάνοιες δεν αλλάζουν ποτέ άποψη.  Λόγω αυτού του μεταβαλλόμενου, ασταθούς και συχνά αντιφατικού περιεχομένου των θέσεων που εξέφρασε ανά περιόδους, θεωρείται μέχρι και σήμερα πολιτικά αταξινόμητος από τους περισσότερους μελετητές. Πατώντας σε αυτό το θολό και συγκεχυμένο τοπίο, διάφοροι πολιτικοί χώροι αποπειράθηκαν να τον προσεταιριστούν πολιτικά. Το όνομα του, ως εκ τούτου, συνοδεύεται συχνά από μια ποικιλία χαρακτηρισμών όπως «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού», «μπολσεβίκος της Κηφισίας» «πρωτοφασίστας» κ.α..

Η άγνωστη προδοσία του Μακεδονικού Αγώνα από τους "πρωτεργάτες" του

Όπως μπορεί να αντιληφθεί και ο αδαέστερος όλων, η Ελλάδα είναι η χώρα που διαχρονικά οι προδότες τιμώνται ως ήρωες, ενώ οι ήρωες με τη σειρά τους παραγκωνίζονται και μακροχρόνια λησμονούνται. Όπως, λοιπόν, συμβαίνει σε κάθε εθνοϊστορικής σημασίας περίσταση, έτσι και ο Μακεδονικός Αγώνας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Θεμέλιος λίθος του παρόντος κειμένου είναι η ενυπόγραφη μαρτυρία του Μακεδονομάχου Παύλου Γύπαρη για τις καταγγελίες των εθνικών αγωνιστών Καπετάν Βάρδα (Γεωργίου Τσόντου) και Λεωνίδα Παρασκευόπουλου αναφορικώς με την κατασπατάληση των χρηματικών πόρων, που προορίζονταν, υποτίθεται, για την διεξαγωγή Μακεδονικού Αγώνα, από τα παρακρατικά τζάκια της εποχής. Επειδή, όμως, πολλές και αμφιλεγόμενες κρίσεις έχουν ακουστεί γύρω από την φυσιογνωμία του, καλό θα ήταν πρώτα να σκιαγραφήσουμε αδρομερώς το ιδεολογικό προφίλ του.

Η αντιφατική ταυτότητα του νεοέλληνα

 

Στο παρακάτω απόσπασμα ο Δ. Λιαντίνης καυτηριάζει την αντιφατική νεοελληνική ταυτότητα, αναλύοντας το πως ο Εβραϊσμός κατόρθωσε μέσα από τις μεταλλάξεις του να διαμορφώσει τα γνωρίσματά της. Αν και σε κάποια σημεία τονίζει το σεβασμό του προς τον εβραϊκό πολιτισμό, έχοντας παράλληλα πρόδηλη υποτιμητική διάθεση απέναντί του (συγγραφική αντινομία με ευνόητη σκοπιμότητα), θέτει ως κεντρικό άξονα τη διαχρονική σύγκρουση δύο ριζικά αντίθετων κοσμοθεωριών: τον ελληνικό και τον εβραϊκό τρόπο σκέψης. Το μήνυμα που εμείς συνάγουμε από την ανάγνωση του έργου του είναι η αναγκαιότητα μιας σύγχρονης πολιτισμικής επανάστασης ενάντια στα ανατολίτικα ήθη της Ρωμιοσύνης.

Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντι της εμάς τους Νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί να ‘χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς Έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους Φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο. Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;

Μια προφητική συνέντευξη του 1979 ενάντια στους απανταχού εθνικιστές

 

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Μιγκέλ Σερράνο στην εφημερίδα Nacional Socialista Futuro της Παραγουάης, στις 18 Νοεμβρίου του 1979. Αν και δεν ασπαζόμαστε κάποιες από τις θέσεις που εξέφρασε ανά διαστήματα, το δημοσιεύουμε, εκτιμώντας το ιδεολογικό του περιεχόμενο και την προφητική του διάσταση.

Στην Ευρώπη, υπάρχουν διάφορα εθνικιστικά πολιτικά κόμματα τα οποία είναι αρκετά ισχυρά. Πιστεύετε ότι θα έλθει η ώρα να εισέλθουν στα κοινοβούλια ή και να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας τους;

Βεβαίως, είναι ζήτημα χρόνου να γίνει κάτι τέτοιο.

Πότε θα γίνει αυτό;

Σε ορισμένα κράτη είναι ήδη στο κοινοβούλιο, όπως, για παράδειγμα, σε ορισμένα κρατίδια της Γερμανίας, αλλά είναι βέβαιον πως σε 30 με 40 έτη από τώρα θα είναι σχεδόν σε κάθε κοινοβούλιο των ευρωπαϊκών χωρών. ΄Οσον αφορά στην διακυβέρνηση, θα δούμε αρχικά συγκυβερνήσεις και εν συνεχεία αυτοτελείς εθνικιστικές κυβερνήσεις.

Το 5ο κύμα. Μια ταινία του 2016 με "περίεργα" μηνύματα

 

Η ανάρτηση αυτή συγκαταλέγεται, κατά την ορθοπολιτική αντίληψη των πραγμάτων, στις λεγόμενες "συνωμοσιολογικές". Από τη στιγμή βέβαια που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κακοστημένη συνωμοσία, υποχρεούμαστε να μιλήσουμε με τους ανάλογους όρους. Όσοι προσπαθούν να αντιπαρατεθούν, φοβούμενοι μη χαρακτηριστούν με τις γνωστές επινοημένες ετικέτες, έχουν χάσει επικοινωνιακά από τα αποδυτήρια. Διότι, από τη στιγμή που αποδέχονται τον βασικό πυρήνα του καθεστωτικού αφηγήματος και επιχειρηματολογούν πάνω στην "αδιαμφισβήτητη" βάση του, δε θα μπορούν ποτέ να επικρατήσουν στον δημόσιο κοινωνικό διάλογο, γιατί ο αντίπαλος "πατάει" πάνω στο πιο αξιόπιστο πρόσχημα: το ιερό αγαθό της υγείας. Ένα τέτοιο πρόσχημα μπορεί να δικαιολογήσει ή να "συγχωρήσει" το οποιοδήποτε μέτρο, όσο υπερβολικό και αν είναι κατά την κοινή ανθρώπινη λογική. Απαιτείται επομένως, κατ' εμάς, ριζική και όχι μερική αμφισβήτηση. 

Ναι μεν, αλλά..

 

Αδιαμφισβήτητα, η χτεσινή αθρόα συνάθροιση στο κέντρο της Αθήνας αποτέλεσε το ηχηρότερο ως τώρα επικοινωνιακό μήνυμα του ευρύτερου αντιεμβολιαστικού λαϊκού "κινήματος". Όσο και αν τα ΜΜΕ προσπαθούν να υποβαθμίσουν τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά της κινητοποίησης, προβάλλοντας πλάνα από τις 6:30 μμ και εστιάζοντας τον φακό τους αποκλειστικά στις κατεξοχήν γραφικές καρικατούρες,  οι εικόνες και τα βίντεο που κυκλοφορούν στα ΜΚΔ είναι τόσο αντιπροσωπευτικά, που περιττεύει η οποιαδήποτε τοποθέτηση εκ μέρους μας.

Η ερώτηση της Μαργαρίτας στον Φάουστ

 

«Όποιος πιστεύει στον θεό, έχει μέσα του έναν νεκρό θεό.
Όποιος δεν πιστεύει στον θεό, έχει μέσα του έναν νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στον θεό, έχει μέσα του ζωντανό τον νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου.»

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το κεφάλαιο «Η ερώτηση της Μαργαρίτας» του βιβλίου του Δ. Λιαντίνη «Γκέμμα» (σελ 15-19). Το θέμα που πραγματεύεται σχετίζεται με την πηγαία έκφραση απορίας κάθε ανθρώπου αναφορικώς με την ύπαρξη ή μη του θείου. Ο ελληνιστής φιλόσοφος, έχοντας κατανοήσει εμβριθώς το περιώνυμο έργο του Johann Wolfgang Goethe «Faust», παρατηρούμε ότι αποστασιοποιείται τόσο από την «τυφλή» πίστη που διακατέχει τα ποίμνια των εκάστοτε θρησκειών (και δη των αβρααμικών), όσο και από τη δογματική απολυτότητα της Επιστήμης που πασχίζει να καθιερώσει το δικό της υλιστικό δόγμα αποϊεροποίησης του κόσμου. Προβαίνει έτσι σε μια αγνωστικιστική τοποθέτηση που ταυτίζεται απόλυτα με τη δική μας θρησκευτική αντίληψη των πραγμάτων.

Σ’ εκείνο λοιπόν τον περίπατο στον κήπο, η Μαργαρίτα σταματά ξαφνικά, κοιτάζει το Φάουστ στα μάτια, και τον ρωτάει:

Πιστεύεις στον θεό;
Glaubst du an Gott?

Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη από το παρελθόν

 

«Για τους πραγματικούς συντρόφους εθνικοσοσιαλιστάς ο αγών είναι ο μεγαλειωδέστερος σκοπός της ζωής. Ακόμα και αν θα μπορούσε πέραν πάσης αμφιβολίας να αποδειχθεί ότι δεν θα πετύχουμε και ότι είμαστε καταδικασμένοι σε αποτυχία, θα παρέμενε αναγκαιότης ζωής για τον πραγματικό εθνικοσοσιαλιστή να αγωνίζεται για την υπόθεση ως εσχάτων και να πλήττη κατά το δυνατόν ισχυρότερα τον εχθρό.»

Ο Colin Jordan, γεννηθείς στο Birmingham της Αγγλίας το 1923, υπήρξε η εμβληματικότερη φυσιογνωμία του μεταπολεμικού βρετανικού εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Ένας αγωνιστής με την πλήρη έννοια του όρου που, παρά τις φυλακίσεις, τις αλλεπάλληλες ποινικές διώξεις και τις πολυποίκιλες δυσκολίες που αντιμετώπισε, δε σταμάτησε να αγωνίζεται σθεναρά και ακατάβλητα για τις ιδέες του ούτε στα στερνά γεράματα. Στην παρακάτω ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε στο πορτογαλλικό περιοδικό «Justicia & Liberdade» (Δικαιοσύνη και Ελευθερία) αναφέρεται γραμμικά σε μια σειρά θεμάτων, όπως τα παιδικά του βιώματα που τον οδήγησαν στην υιοθέτηση του εθνικοσοσιαλισμού, τη φυλάκιση μελών της BUF και τη θανατική καταδίκη των William Joyce και John Emery, τους αγώνες του για την απελευθέρωση του Rudolf Hess, το κοινωνικό έργο του Χίτλερ στην Ε/Σ Γερμανία, τις διαφορές εθνικοσοσιαλισμού – φασισμού, τα αντιρατσιστικά νομοσχέδια φίμωσης που εφαρμόστηκαν εν συνεχεία και στην υπόλοιπη Ευρώπη, τις ακριβείς προβλέψεις του για το ζοφερό μέλλον που βιώνει η Λευκή Φυλή σήμερα κ.α. Τη συνέντευξη μετέφρασε ο Άρης Αρίων για το περιοδικό «Βορεινός Οίαξ» το 2009.

Μια υγιής αντίδραση ενάντια στην παρακμή του σύγχρονου κόσμου

 

Τρία ευειδή κορίτσια από τη Γεωργία, διακατεχόμενα από υψηλό αίσθημα ευθύνης προς την κληρονομιά της εθνικής τους παράδοσης, δηλώνουν πίστη και σεβασμό στις ρίζες της ταυτότητας τους μέσα από ένα εξαίρετο μουσικό folklore. Το τραγούδι που ερμηνεύουν αναφέρεται στο πάλαι ποτέ Βασίλειο της Γεωργίας, το φυσικό της κάλλος και την ιερότητα του να γεννηθούν στη συγκεκριμένη γωνιά του κόσμου. Μια εξαίσια καλλιτεχνική έκφραση του εθνικοσοσιαλιστικού δόγματος "Αίμα και Γη". Από το τρίδυμο "Trio Mandili".

Οι Υποχρεώσεις Μελών Του NSDAP

 

«Είναι η θέληση του Φύρερ οι καλύτεροι Γερμανοί να είναι Εθνικοσοσιαλιστές και οι καλύτεροι Εθνικοσοσιαλιστές να γίνουν μέλη του κόμματος. Επομένως, το NSDAP είναι η απόλυτη πολιτική και φυλετική ελίτ ολόκληρου του γερμανικού έθνους. Η είσοδος στο NSDAP δεν περιλαμβάνει νομική αξίωση για να παραμείνει κάποιος μόνιμο μέλος.»

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα κομματικής εγκυκλίου του NSDAP που περιγράφει στα υποψήφια μέλη του τις υποχρεώσεις που φέρουν, "κουβαλώντας" αυτή τη βαρύνουσα ιδιότητα, και τον τρόπο ζωής που οφείλουν να διαγάγουν στο πλαίσιο της εθνικοσοσιαλιστικής βιοθεωρίας. Μέσα από τους οριζόμενους κανόνες που θα διαβάσετε, αναδύεται ο ηθικός κώδικας και οι αρετές που πρέπει να διακατέχουν τον κάθε πολιτικό στρατιώτη της Ιδέας, όπως είναι το ιδεώδες της συντροφικότητας, η εναρμόνιση με τους αέναους φυσικούς νόμους, η υπεράσπιση της γυναικείας αξιοπρέπειας, το πνεύμα αυτοθυσίας, η σπαρτιατική λιτότητα, η επιλογή συντρόφου με φυλετικά κριτήρια κ.α. Τη μετάφραση του κειμένου επιμελήθηκε ο συναγωνιστής Θ.Γ.

Τα μέλη του κόμματος δεσμεύονται για τα ακόλουθα καθήκοντα: